ویژگی یک سلول به طور عمده به الگوی بیان ژنی آن بستگی دارد. در طول نمو موجود چند سلولی، رده های سلولی مختلفی از یک سلول تخم تشکیل می شود. الگوی بیان ژنی در هر یک از رده های سلولی به صورت ویژه و منحصر به فرد است. این الگو در سلول نهایی تمایز یافته به حد اعلای خود می رسد و تقریباً به حالت پایدار باقی خواهد ماند. در طی این فرایند، برخی از ژن ها برای فعالیت آینده سلول انتخاب می شوند، در حالی که برخی دیگر از صلاحیت خارج و برای مدت زمان طولانی خاموش می شوند. یک ژن به نسبت عملکرد خود در سلول های مختلف جاندار، سطوح بیان متفاوتی را نشان می دهد. پس از اینکه سلول به حالت نسبتا پایدار خود یعنی حالت تمایز یافته رسید، الگوی ساختاری ژنوم در این سلول و نیز در سلولهای حاصل از آن ثابت می ماند. مطالعه چنین فرایندهایی تحت عنوان اپی ژنتیک نامیده می شود. واژه اپی از ریشه یونانی و به معنی فرا است و علم اپی ژنتیک به مطالعه تغییرات ارثی قابل برگشت در عملکرد و بیان ژن ها، بدون تغییر در توالی نوکلئوتیدی آنها می پردازد. پدیده هایی مانند ایمپرینت ژنومی و غیرفعال شدن کروموزم ایکس و نیز تنظیم الگوی بیانی دسته ای ژنی که در فرایند تکوین مراحل اولیه جنینی بسیار حایز اهمیت اند به طور قابل توجهی با مکانیسم های اپی ژنتیکی مرتبط است.
امروزه با پیشرفت های وسیع در زمینه ایجاد رده های سلولهای بنیادی، نیاز مبرم به تمایز هدفمند آنها به سلول ها و بافت های ویژه جهت درمان برخی از بیماری های مربوط به تخریب بافت مانند برخی سرطان ها، دیابت تخریبی، سکته های قلبی، قطع نخاع و غیره بیش از پیش احساس می شود. نقش مکانیسم های اپی ژنتیکی در این تمایزات کاملا بدیهی و استفاده از آنها در آینده ای نه چندان دور بسیار حایز اهمیت است. ابداع تکنیک ها و روش های نوین جهت مطالعه فرایندهای اپی ژنتیک گامی مثبت در جهت کشف هرچه بیشتر واقعیات علمی این مبحث خواهد بود.