در تعریف سلول های بنیادی، دو شاخص باید لحاظ شود: این سلول ها قابلیت خود تجدیدی دارند. به این معنی که قادر به انجام تقسیمات میتوز به منظور حفظ جمعیت خود می باشند و همچنین می توانند به سلول های مختلف تمایز پیدا کنند. این دو قابلیت آنها را به عنوان کاندیدهای مناسبی به منظور کاربرد در کلینک تبدیل نموده است. در پستاندارن به طور عمده دو نوع سلول بنیادی وجود دارد. سلول های بنیادی جنینی که از توده سلولی داخلی بلاستوسیت جدا می شوند و سلول های بنیادی بالغ که در میان بافت های بالغ وجود دارند و در واقع به عنوان سیستم ترمیمی بدن محسوب می شوند. در جنین در حال تکامل سلول های بنیادی قادر به تمایز به تمام انواع سلول های اختصاصی مشتق از سه لایه زایای اصلی (اکتودرم، اندودرم و مزودرمی) می باشند. سلول های حاصل می توانند در تجدید و جایگزینی ارگان های تجدیدپذیر همچون خون، پوست و بافت های گوارشی شرکت نمایند. سلول های بنیادی بالغ موارد استفاده گسترده ای در طب دارند. برای مثال مغز استخوان دارای سلول های بنیادی با قابلیت تکثیر و تمایز به انواع سلول های اختصاصی مشابه با بافت های مختلف بدن، مثل عضله و عصب می باشد. سلول های بنیادی به سه شکل اتولوگ و آلوژنیک و زنوژنیک مورد استفاده قرار می گیرند. در حالت اتولوگ سلول های بنیادی مورد استفاده از خود فرد تامین می شود. در فرم آلوژنیک سلول های بنیادی یکی فرد در افراد دیگر مورد استفاده قرار می گیرند. در حالت زنوژنیک یا غیرخودی، دهنده و گیرنده سلول های بنیادی از گونه های جداگانه می باشند. استفاده از سلول های بنیادی زنوژنیک در تحقیقات انسانی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در این روش سلول های بنیادی انسانی به مدل های حیوانی پیوند و رفتار سلول ها در داخل بدن حیوان گیرنده مورد ارزیابی قرار می گیرد. در حیطه بالینی و درمانی واضح است که سلول های بنیادی اتولوگ به دلیل امینی زایی کمتر، مشکلات کمتری را به همراه دارد.