نخستین آسفالتی که روی خیابان های شهر پهن شد مربوط به سال ۱۸۷۰ است که در یکی از خیابان های نیویورک قرار گرفت. این آسفالت واقعی حاصل تلاش دست شیمیدان بلژیکی بود که توانست با مخلوطی از ماسه و قیر یکی از خیابان های منتهی به تالار بزرگ شهر را در شهر نیویورک آسفالت کند. سپس از روی این آسفالت برای آسفالت کردن بزرگراهی در فرانسه الگوبرداری شد. دانشمندان شیمی برای مدت زمان طولانی مشغول کارکردن روی پروژه های مربوط به آسفالت شدند. تلاش آنها برای یافتن آسفالتی است که با آسفات معمولی تفاوت فراوانی دارد. این نوع آسفالت قابلیت خود تعمیری دارد. یعنی به محض خراب شدن هر بخش از آسفالت به تنهایی قادر به ترمیم بخش از بین رفته است. این ایده در سال ۲۰۰۶ شکل گرفت اما اکنون تلاش های دانشمندان برای عملیاتی کردن آن در حال نتیجه دادن است. فرایند خود اصلاحی بدین ترتیب آغاز می شود که یک ترک در حال شروع به گسستن میکروکپسول های موجود در ساختار آسفالت ترمیم شونده شده و در نتیجه سبب رهاسازی عامل اصلاح کننده با استفاده از خاصیت موینیگی در میان ترک خواهد شد و با تماس کاتالیزور موجود و عامل اصلاح ساز، این عامل شروع به پلیمریزه شدن می کند و در اثر این فرایند دو طرف شکاف به هم نزدیک شده و سببب اتصال آسفالت ترک برداشته خواهد شد. این روش می تواند منجر به تولید آسفالت خود اصلاح می شود.
از دیگر جنبه های کاربرد فناوری نانو، آسفالت متخلخل است که به آن فلاستر آسفالت نیز گفته می شود. ساختار متخلخل آن، از ایجاد صدا در جاده جلوگیری کرده و شدت صدا را کاهش می دهد.