از کاربردهاي نانوذرات مي توان به مواد کامپوزيت، کاتاليزور،‌ بسته بندي،‌ روکش ها، افزودني هاي سوخت، ساينده ها، باتري ها،‌ روان کننده ها،‌ پزشکي و داروسازي، دارو رساني و تشخيص پزشکي اشاره نمود. در سال هاي اخير نانوذرات فلزي به دليل کاربردهاي متنوع در زمينه هاي مختلف، به طور گسترده اي مورد مطالعه قرار گرفته اند. به منظور توليد نانوذرات فلزات مختلف سه روش شيميايي، فيزيکي و بيولوژيکي وجود دارد. از اين ميان روش هاي فيزيکي و شيميايي به منظور توليد نانوذرات فلزي به دما، فشار و زمان بالا نياز دارند و همچنين پرهزينه نيز مي باشند. از طرفي باقي ماندن ميزان کمي از پيش ماده هاي سنتز نانوذرات بر روي سطح نانوذرات توليدي،‌ سبب ايجاد سميت در بدن انسان مي گردد. بنابراين به دست آوردن نانوذراتي که داراي سازگاري بيشتري با بدن باشند،‌ از اهداف مهم تحقيقات نانو مي باشد. روش بيولوژيکي عمدتاً توسط فرآيندهاي آنزيمي و گاهاً غيرآنزيمي رخ داده و به دليل عدم توليد مواد سمي در محيط، به عنوان تکنولوژي سبز نيز خوانده مي شود. يکي از دلايل توليد نانوذرات فلزي توسط ميکروارگانيسم ها، کاهش اثرات سمي يون هاي فلزي موجود در محيط رشد ميکروب ها مي باشد. اين امر موجب شده که ميکروارگانيسم ها بتوانند بر روي غلظت هاي بالايي از يون هاي فلزي رشد نموده و زنده بمانند. ميکروارگانيسم ها اين عمل را از طريق احياي بيولوژيکي يون هاي فلزي سمي (با استفاده از آنزيم هاي خاص مانند NADH ردوکتاز و يا نيترات ردوکتاز) به عناصرفلزي کمتر سمي، انجام مي دهند. علاوه بر اين حضور برخي پلي ساکاريدها و مواد آلي توليدي توسط ميکروارگانيسم ها در درون سلول ها و نيز درون محيط کشت سبب توليد نانوذرات فلزي مي گردد. اين مواد آلي از طريق گروه هاي عملکردي خود مانند سيستئين،‌هيستيدين، آلدئيد ها،‌کتون ها موجب احياي يون هاي فلزي به نانوذرات فلز مي شوند.