شاید بیش از یک قرن است که پلیس برای شناسایی مجرمان از اثر انگشت در صحنه جرم استفاده می کند. روش متداول برای این کار استفاده از گردهای سفید بوده است که در صورت چرب بودن دست های مجرم، این گردها به آثار چربی باقیمانده چسبیده و اثر انگشت را نمایان می ساخت؛ ولی اگر مجرم دست هایش را شسته یا از دستکش استفاده می کرد احتمال آشکارسازی بسیار ضعیف می شد. در اواخر دهه ۱۹۸۰ استاندارد جدیدی برای این کار ایجاد شد؛ چسب مخصوصی را حرارت می دادند تا بخار حاصل از آن بر روی آثار انگشت مورد نظر بنشیند و برای چشم غیر مسلح قابل رؤیت باشد. بدین ترتیب فناوری جدید ، به روش گردهای سفید برتری داشت و قادر بود کمترین آثار باقیمانده بر روی مواد، شامل آمینو اسیدها و گلوکز را نشان دهد. تنها محدودیت این فناوری زمان بود؛ بطوری که هر چه زمان بیشتری از اثرات باقیمانده می گذشت، ترکیبات شیمیایی کمتری بر جا می ماند. امروزه روش های جدید مبتنی بر فناوری نانو تحول عظیمی را در این زمینه ایجاد کرده است و به پلیس امکان می دهد حتی در صورت بر جای ماندن اثری از عرق دست مجرم، انگشت نگاری های لازم را با موفقیت انجام دهد. دانشمندان با استفاده از نانو مهندسی و با ساخت اشکال جدید ذرات (مثل میله ای، مکعبی، کروی و هرمی) در جستجوی راهی برای آشکارسازی غیر قابل رؤیت ترین اثرات انگشت هستند. این ذرات با استفاده از تغییر در طول موج نوری که بر سطوح می تابد، علائم پراکنده را قابل شناسایی می سازند. دانشمندان بر این باورند که استفاده از نانو ذرات با توجه به نسبت سطح به حجم بسیار زیادشان در مقایسه با همان ماده در مقیاس میکرو و توده، فرصت های جدیدی در آشکارسازی اثر انگشت های محو، که یک پدیده سطحی هستند ایجاد می کند. در نهايت مي توان اظهار داشت فناوري نانو قابليت آشکارسازي وجود هر نوع مده اي را که پادتن آن وجود داشته باشد، دارد و به طور کلي مي توان اميدوار بود فناوري نانو در حال غلبه بر جرايم است.