کم رویی و گوشه گیری در کودکان حالت های مختلفی دارد و عبارت است از کناره گیری از موقعیت های اجتماعی، مثل مدرسه، میهمانی ها یا امتناع از حضور در جمع دوستان. کودکان کمرو در موقعیت ها و شرایط اجتماعی دچار نوعی اضطراب می شوند که در مهد کودک و مدرسه برای آنها به دلیل قضاوت های منفی دیگران رخ می دهد. با استناد به دیدگاه رشد روانی- اجتماعی اریکسون می توان اظهار داشت یک کودک پیش دبستانی در مرحله سوم رشد یعنی ابتکار در برابر احساس گناه قرار دارد و محدودیت فعالیت ها و کوتاهی والدین در پاسخ دادن به نظرات و پرسش های کودکان به احساس گناه منجر خواهند شد و کمرویی یکی از پیامدهای احساس گناه در این مرحله از رشد کودک می باشد. کودک با شنیدن قصه و تکمیل قصه های ناتمام و گفتگو در مورد پیام های روایت در گروه قصه درمانی، فرصتی را برای رشد و بروز ابتکار و توانایی های زبانی و مهارت های اجتماعی کسب می کند و نهایتا احساس گناه و کمرویی کودک کاهش چشمگیری می یابد. از طرف دیگر، قصه درمانی و قصه گویی در نقش عامل آموزشی و تربیتی، باعث ترویج و بحث و تبادل نظر در بین کودکان می شود و از این طریق مهارت های زبانی تقویت شده، کودک در رهگذر ماجراها و شخصیت پردازی های قصه، با نقاط قوت و ضعف و استعدادهایش آشنا شده و یاد می گیرد با دیگران ارتباط مناسب برقرار کند و بتواند احساسات، آروزها و خواسته های خود را بیان کرده و وقتی دچار هیجان هایی مانند ترس، خشم، غمگینی، خجالت یا کمرویی می شود، به طور مناسبی با آن کنار آمده و آن را به شکل درستی ابراز کند که این خود عاملی جهت غلبه بر احساس کمرویی می باشد.