تحول کهکشان ها در مراحل نهایی تحول ستاره ها به سرعت انجام می شود، چرا که جرم از دست رفته این ستاره های متحول، به محیط بین ستاره ای وارد می شود. در آخرین مراحل تحول، ستاره ها به درخشان ترین و سردترین حالت خود در مسیر تحول می رسند. بنابراین بیشینه تابش این ستاره ها در فرکانس های فروسرخ است. بیشتر نور فروسرخ نزدیک کهکشان ها را ابر غول ها، غول های سرخ و ستاره های AGB تولید می کنند. در این طول موج می توانیم به اعماق کهکشان  نگاه کنیم چرا که میزان خاموشی در فرکانس های فروسرخ بسیار کمتر است. ستاره های AGB یا همان شاخه مجانبی غول هاستاره های تحول یافته ای هستند که هسته کربنی تشکیل داده و از شاخه غولها جدا شده اند. این ستاره ها مانند غول ها به دلیل انبساط پوسته جو بسیار ناپایداری دارند و به متغیرهای بلند دوره نیز معروفند. کهکشان های مارپیچی از سه بخش اصلی تشکیل شده اند؛ یک، قرص چرخان که از چند بازو تشکیل شده است. دو، مرکز کهکشان که یک برآمدگی غده مانند است که به آن دوکوهه می گوییم و غالباً از ستاره های پیر تشکیل شده است. سه، هاله کهکشان که خوشه های کروی زیادی در این بخش قرار گرفته اند. کهکشان مارپیچی M۳۳ (مثلث) فرصت خوبی را در اختیار ما قرار می دهد تا اطلاعات زیادی درباره ساختار و تحول کهکشان های مارپیچی به دست آوریم. این کهکشان هرچند نزدیک ترین کهکشان به ما نیست، اما نسبت به کهکشان راه شیری و آندرومدا، که در گروه محلی قرار گرفته اند، گزینه مناسبتری به شمار می آید. در مورد کهکشان راه شیری خاموشی بسیار بالا در بخش های مرکزی کهکشان، این بخش ها را کاملا ناپیدا می کند و زاویه تمایل کهکشان آندرومدا مانع از آن می شود که قرص این کهکشان به خوبی دیده شود در حالی که زاویه تمایل صفحه کهکشان مثلث که حدود ۵۶ تا ۵۷ درجه است، باعث می شود قرص این کهکشان به خوبی از ری زمین قابل مشاهده باشد. کهکشان راه شیری در مقایسه با M۳۳ بسیار بزرگ تر است، این کهکشان چیزی در حدود ۲۰۰ میلیارد ستاره را در خود جای داده در حالی که M۳۳ تنها ۳۰ تا ۴۰ میلیارد ستاره دارد.
محققان کشورمان طی تحقیقی در خصوص کهکشان های مارپیچی بزرگترین فهرست ستاره ای را از کهکشان مارپیچی نزدیک به خورشید تهیه کرده اند که شامل ۴۴۵۳۰۳ ستاره است. برای اطلاعات بیشتر در این رابطه به مقاله ای که در این خصوص منتشر شده است مراجعه فرمایید.