یکی از روش های درمانگری کاهش یا حذف پرخاشگری، بازی و بازی درمانگری است که نتایج سودمند و قابل توجهی را به بار می آورد. این نوع درمانگری با ایجاد تعادل در رفتارهای هیجانی و برانگیخته، یک روش منحصر به فرد برای کمک به کودکان در برقراری ارتباط است. کودک از طریق بازی به کاوش و آزمایش می پردازد. او به کشف این امر نایل می شود که چگونه با جهان پیرامون برخورد کند، با تکلیف های زندگی سازش و بر مهارت و فرایندهای نمادین به روش خود تسلط یابد. شن بازی شکل خاصی از بازی درمانگری است که برای نخستین بار در دهه ۱۹۲۰ معرفی و در پایان این دهه تجدید حیات شد. این روش نوعی بازی درمانگری غیرمستقیم است که در آن درمانگر نقش تسهیل گر دارد و مراجعان می توانند آزادانه هیجان ها و تصویرهای ذهنی خود را با استفاده از جعبه شن و اشیای مینیاتوری مختلف در درون جعبه شن خلق کنند. شن بازی این فرصت را در اختیار کودکان می گذارد تا توسط آن، احساس های درونی خود را که ناشی از تنش ها، ناکامی ها، پرخاشگری ها، ترس ها، آشفتگی ها و سردرگرمی های اوست به نمایش بگذارد. با آشکار ساختن اینگونه احساسات، ضمن آنکه کودک با آنها روبرو می شود، می آموزد که آنها را کنترل کند یا کنار بگذارد. هنگامی که کودک به این ترتیب، به آزاد سازی عاطفی دست یافت به درک توانایی خود، توفیق می یابد، می تواند برای خود بیندیشد و تصمیم های خود را شخصاً بگیرد و از لحاظ روانی، پخته تر شود. زیرا شن بازی یک پل دیداری بسیار محرک بین درمان های کلامی و بیانی ایجاد می کند. در نتیجه بازی کودک با شن به خاطر تجربه لمسی و جنبشی آن و ترسیم در محوطه شنی، موجب برون ریزی و تخلیه هیجانی می شود و از نظر شناختی توانایی شناسایی و حل مشکلات را در او به وجود می آورد و باعث کاهش رفتارهای پرخاشگرانه می شود.