شیوه های خواباندن کودک یکی از عواملی است که می تواند در چگونگی خواب کودک و مشکلات خواب او موثر واقع شود. از آنجایی که در اوایل تولد، نوزاد انسان قادر به تشخیص روز و شب نیست، والدین معمولا برای خواباندن کودکشان، از شیوه های متفاوتی استفاده می کنند و ممکن است این روشها را تا مدت ها ادامه  یا پس از مدتی آنها را تغییر دهند. شیوه های خواباندن کودک، با عبارات دیگری نظیر رفتار تعاملی والد- کودک هنگام خواباندن کودک نیز بیان می شود. دانشمندان شیوه های خواباندن کودک را به پنج شیوه تسکین جسمانی فعال، ترغیب استقلال عمل، حرکت، تسکین جسمانی غیرفعال و تسکین اجتماعی تقسیم کرده اند. در شیوه تسکین جسمانی فعال، والدین به شیوه ای فعال درخواباندن کودک مداخله می کنند. این شیوه، به روش های خواباندنی مانند بغل کردن، نوازش کردن، تپ تپ کردن یا ضربه زدن، راه بردن، شیر دادن، خواباندن در رختخواب والدین یا درهر جایی که والدین حضور دارند، اشاره می کند. این شیوه ،معمولاً پیش بینی کننده آن است که کودک خودش به خواب خواهد رفت. اما روش خواباندن به وسیله حرکت، به روش های خواباندنی مانند ماشین سواری یا استفاده از کالسکه و ... اشاره دارد. روش تسکین جسمانی غیرفعال نیز به روش های خواباندنی مانند ایستادن یا دراز کشیدن والدین یا مراقب در کنار رختخواب کودک اشاره دارد. در این شیوه تسکین جسمانی فعال وجود دارد. در نهایت تسکین اجتماعی، به روش های خواباندنی مانند صحبت کردن، لالایی خواندن، داستان گفتن و بازی کردن اطلاق می شود. این شیوه، شامل روش هایی است که تعامل های کلامی یا اجتماعی والدین را می طلبد. پژوهش ها در زمینه ارتباط بین شیوه های خواباندن کودک و مشکلات خواب کودک نشان داده اند تعامل والد- کودک هنگام خوابیدن کودک، با کیفیت یا کمیت خواب و همچنین مشکلات خواب کودک ارتباط دارد.