یکی از اختلالات دوران کودکی، تیک ها هستند. اختلالات تیک، گروهی از اختلالات عصبی- تحولی هستند که عموماً در دوران کودکی و نوجوانی شروع می شوند. تیک ها حرکات یا اصوات ناگهانی، سریع، عودکننده و ناموزون هستند و در طول زمان دچار تشدید و تخفیف می شوند و امکان دارد تغییر شکل دهند. تیک ها می توانند ساده مانند پلک زدن، صاف کردن گلو یا فین فین کردن و یا پیچیده مانند چرخاندن سر و بالا انداختن شانه یا مکرر گویی باشند. بطورکلی اختلالات تیک به چهار طبقه تشخیصی اختلال تورت، اختلال تیک حرکتی یا صوتی مداوم، اختلال تیک موقتی و اختلالات تیک مشخص دیگر و نامشخص تقسیم می شوند. غالباً تیک ها از کودکی شروع می شوند و به مدت چند سال دوام می یابند. تیک ها هر روز رخ می دهند و در طول زمان دچار تغییر شکل، تشدید و تخفیف شده و باعث درماندگی فرد می شوند. تظاهرات تیک به طور عمده در حوزه رفتار کودک و نوجوان آشکار می شود. احساس گناه، خجالت، ناامیدی، خشم، حقارت و طرد در کودکان، نوجوانان و خانواده های آنها بسیار شایع است. شیوع اختلالات تیک در کودکان بیشتر از بزرگسالان است. به این ترتیب که از ده هزار کودک حدود ۵ تا ۳۰ نفر و از هر ده هزار بزرگسال تنها ۱ یا ۲ نفر به این اختلالات مبتلا هستند. همه انواع اختلالات تیک در پسران شایع تر از دختران است. تیک ها معمولاً در قسمت فوقانی بدن یعنی چشم ها، پیشانی، دهان، صورت، گردن و شانه ها و در هر قسمت و بین ۱ تا ۲۰۰ بار در هر دقیقه می توانند رخ دهند. مردم غالباً حرکات و رفتارهای خاصی را تیک می دانند. آنها ممکن است بازی با یک برگ کاغذ یا شی را تیک نام دهند ولی از نظر بالینی تیک می بایست موجب درماندگی فردشود و تا حد کافی غیر قابل کنترل باشد.