لباس هوشمند پدیده جدیدی نیست، چهل سال از معرفی اولین نسل های آن در قالب تکنولوژی های پوشیدنی می گذرد، اما در سالهای اخیر گسترش بیشتری یافته اند و کاربردها و فرصت های جدیدی را برای طراحی و حضور طراحان فراهم آورده اند؛ اشیایی که ابتدا برای اهداف نظامی کاربرد داشتند اما حالا در میان ابزارهای سرگرمی، روزمره و پزشکی جایگاه و پتانسیل خود را یافته اند. در نگاهی گذرا، لباس های هوشمند تنها چیدمانی ساده از ترکیب پارچه و قطعات الکترونیک است؛ در حالی که با نگاه طراحی و انسان محور، می توان لفظ محصولات پوشیدنی را به آنها خطاب کرد. لباس هوشمند لباسی است که با استفاده از قدرت سنجش و قابلیت های ارتباطی نهفته در آن؛ توانایی پاسخ به شرایط محیطی براساس برنامه ریزی های از پیش تعیین شده را دارد.

چالش های لباس هوشمند: ایجاد تعادل و هم سویی بین چرخه عمر لباس و الکترونیک مشکل است. صنعت پوشاک، نسبت به بسیاری از دستگاه شخصی دیجیتالی بر چرخه توسعه و استفاده سریع تری استوار است. اجزای الکترونیک ممکن است طول عمر تخمینی از ۳ سال یا بیشتر داشته باشد، در حالیکه یک لباس معمولا بعد از چند فصل دور انداخته می شود. هنگامی که ظاهر لباس هوشمند جذابیت خود را از دست داده، کارکردهای فنی همچنان قابل استفاده است. از سوی دیگر، همزمان با پیشرفت های فناورانه ای، چرخه زندگی دستگاه های دیجیتالی روز به روز کوتاه تر می شود. مبتنی بودن بر جریان های طراحی لباس و سرعت رشد بالای فناروی لزوم ایجاد طراحی مدولار و قابلیت به روز رسانی را نشان می دهد.