افزودنی های غذایی یک واژه کلی برای ترکیباتی است ک به منظور دوام یا بهتر نمودن ظاهر غذا، ترکیب طعم ارزش غذایی آن و یا حفاظت از فساد میکروبی به مواد غذایی اضافه می شوند. بنابر این تعریف هر ماده ای را که در جریان ساخت، عمل آوری، آماده سازی، بسته بندی، حمل و نقل و یا نگهداری غذا به آن اضافه می شود را شامل می گردد. رنگ ها جزو این دسته از مواد می باشند که می توانند اثرات سوئی را بر سلامتی انسان داشته باشند. به طور کلی رنگ ها برای افزایش جذابیت مواد غذایی به آنها افزودی می شوند. با توجه به این که رنگ ها نه تنها دارای خاصیت انرژی زایی نمی باشند، بلکه می توانند دارای اثرات سوء مستقیم (به دلیل سمیت بالقوه ای که دارند) یا غیرمستقیم (به دلیل بر هم زدن تعادل رژیم غذایی) بر سلامتی انسان داشته باشند. البته اثرات طولانی مدت این ترکیبات حائز اهمیت می باشند. رنگ های طبیعی یا تایید شده معمولاً با منشاء گیاهی مانند کلروفیل، کارتنوئید، آنتوسیانین، میو گلوبین و غیره می باشند. و رنگهای سنتتیک یا مصنوعی مانند کینولین یلو، سانست یلو، آرزوروبین، پونسیو۴R، آلورارد، ایندیگو کارمین و بریلیانت بلو می باشند. مزیت رنگهای سنتتیک این است که از نظر دوام رنگ، روشنی و پایداری بهتر از رنگهای طبیعی هستند، اما استفاده از این رنگها می تواند اثرات سمی روی انسان داشته باشد. شرایط تهیه ماده غذایی و خوراکی هنگام پخت می تواند سبب از بین رفتن رنگ های طبیعی و یا کم رنگ شدن رنگ طبیعی به کار رفته گردد و از جذابیت ماده غذایی بکاهد. در صورتی که رنگ های سنتتیک این خاصیت را نداشته و حرارت پخت را به خوبی تحمل می نمایند. بنابر این وجود چنین شرایطی باعث گردیده که استفاده از رنگهای سنتتیک و مصنوعی بدون اطلاع از عوارض سوء آنها مورد استفاده بیشتری قرار گیرند. همچنین عدم اطلاع به کارگیرنده های آن از نوع رنگ (خوراکی یا غیرخوراکی بودن) عامل مهم دیگری است که می تواند باعث ایجاد مشکلات زیادی در مصرف این گونه رنگها شود.