سوراخ دندان جایگاهی برای گرد آمدن خرده های خوراک است و در هنگام جویدن بوی آنها بیمار را آزار خواهد داد. برای پر کردن این سوراخ از گل سرخ و گلنار و پوست کندر و اندکی هلیله و مازو و پوست انار و نشاسته و خاکستر شاخ گوزن و زاگ یمانی همگی به یک میزان ساییده شده و در سوراخ دندان فرو می بریم. اگر بخواهیم که دارو نیرومندتر شود اندکی تخم بنگ و تریاک هم به آن می افزایند. حکیمان طب سنتی به ترمیم دندانها با فلزات نیز در هزار سال پیش آگاهی داشته اند و گفته اند که دارویی که برای پر کردن دندان استفاده می شود سرب است که سوراخ دندان را با آن پر می کنند که این کار نادرست است زیرا خورندگی دندان را به دنبال خواهد داشت. اگر سرب با فلزی مانند قلع یا ارزیر آمیخته شود، نخست سوراخ دندان را گشاد نمایند سپس دندان را با آن پر کنند و اگر سرب ناب باشد و هیچ آمیختگی نداشته باشد بدترین گونه سرب خواهد بود. برخی نیز عاج فیل را به گونه ای تراش می دهند که سری گرد و پهن داشته باشد سپس آن را در سوراخ دندان جای می دهند که کار دشواری است و گاهی با جا دادن، دندان درد پدید می آید و دندان ترک می خورد و اگر سوخته عاج فیل را در سوراخ دندان کنیم، درد ندارد اما بوی آن بیمار را آزار خواهد داد. همچنین بیش از صد سال است که به طور کاملاً وسیع از آمالگام در ترمیم دندانها استفاده می شود. آمالگام آلیاژی است که از مخلوط کردن فلزاتی چون قلع، روی، سرب، مس و جیوه ایجاد می شود که در ابتدا خمیری بوده اما پس از چند دقیقه حالت جامد خواهد گرفت. نکته قابل تامل این است که در طب سنتی اگرچه از سرب خالص به دلیل نقطه ذوب پایین استفاده می شده اما از آنجا که به خاصیت خورندگی زیاد آن پی برده بوده اند، توصیه به مخلوط شدن سرب با قلع شده است.