پروبیوتیکها، میکروارگانیسم های زنده، به ویژه باکتریها، هستند که برای مصرف انسان ایمن بوده، در صورت مصرف به میزان کافی اثرات مفیدی بر سلامت نشان می دهند. این باکتری ها باید متعلق به فلور میکروبی طبیعی میزبان بوده،  قادر به تحمل محیط اسیدی باشند. گونه های مختلفی از باکتریها به عنوان پروبیوتیک معرفی شده اند که شایع ترین آنها مربوط به گونه لاکتوباسیل و بیفیدوباکتریوم می باشد. امروزه کاربرد پروبیوتیکها در بیماری های سیستمیک، نظیر عفونتها، آلرژی، عدم تحمل لاکتوز، تنظیم فشار خون و میزان کلسترول سرم، درمان بیماری های قلبی - عروقی، سرطان، رفع عوارض ناشی از مصرف بیش از حد آنتی بیوتیک ها (ازجمله اسهال) و ظهور مقاومت باکتریایی و به ویژه دستگاه گوارش، مشخص شده است و احتمال می رود مکانیسم عمل پروبیوتیکها در دهان مشابه عملکرد در سیستم گوارشی باشد. گونه های خاص پروبیوتیکها به ویژه از طریق محصولات لبنی، می توانند در بهبود سلامت دهان از طریق پیشگیری از رشد میکروفلور مضر اثر مفید خود را نشان دهند. لاکتوباسیل به عنوان عضوی از فلور میکروبی دهان می توان نقش مهمی در تعادل میکرواکولوژی در حفره دهان ایفا کند و در دهان خصوصیت پروبیوتیک داشته باشد. با وجود کاهش باکتری های مضر پوسیدگی در بزاق پس ازمصرف پروبیوتیکها، باید به خاطر داشت که کاهش باکتریهای مضر در بزاق برای یک مدت کوتاه یا بلند لزوماً به معنای بهداشت دهان یا حفرات پوسیدگی کمتر نیست. در هر حال بهتر است که مصرف پروبیوتیکها در کودکانی که حفرات پوسیدگی باز و درمان نشده دارند تا زمان ترمیم موقت این دندان ها به تعویق بیفتد. پروبیوتیکها می توانند از طریق چند مکانیسم عمل کنند؛ باکتریهای پروبیوتیک از طریق کلونیزه شدن در محیط روده، اتصال به یکدیگر، استفاده از مواد غذایی موجود در بدن قبل از این که توسط میکروارگانیسمهای بیماری زا مصرف شود و نیز تولید سموم منجر به مهار کلونیزاسیون باکتریهای پاتوژن می گردند؛ همچنین پروبیوتیکها بر خلاف بسیاری از باکتریهای مضر، قادر به تولید اسید بوده، خاصیت اسیدوریک بسیار بالایی دارند که جهت بقاء در PH پایین موقت روده لازم است.

مساله ایمنی و مصونیت محصولات پروبیوتیک در سالهای اخیر به دلیل رواج مصرف پروبیوتیکها بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. به منظور ایمن بودن، پروبیوتیکها باید یکسری ویژگی داشته باشند که اهم این موارد عبارت است از این که نباید پاتوژن باشند یا اثر محرک رشدی روی باکتری های عامل اسهال داشته باشند، توانایی انتقال ژن مقاومت باکتریال به آنتی بیوتیک را نداشته باشند و همچنین باید قادر به حفظ ثبات ژنتیکی در محیط دهان باشند.