یکی ازگونه های جدید روابط پیش از ازدواج بین دختر و پسر، روابط مبتنی بر هم خانگی است که در کلان شهرهایی چون تهران رو به افزایش است. این الگو، به زندگی مشترک دو شریک جنسی بدون ازدواج با یکدیگر اشاره دارد. این الگو ریشه های عمیق غربی دارد و ناشی از تحولات اجتماعی و اقتصادی میانه قرن بیستم در این کشورهاست. تحولاتی که ریشه های آن را باید در انقلاب جنسی اواخر دهه ۱۹۶۰ درکشورهای اروپایی و آمریکایی جست و جو کرد. انقلابی که به تدریج به تغییر اساسی در نگرش ها، اخلاق و رفتار جنسی منجر شد. این انقلاب با اسطوره زدایی از رابطه جنسی، آن را به امری عادی و معمولی تبدیل کرد که به راحتی در قبل از ازدواج دست یافتنی است و منجر به پیدایش الگوهایی از رابطه با جنس مخالف شد که آن را از سطح مناسبت جنسی پیش از ازدواج نه تنها به سطح عاطفی، بلکه به زندگی مشترک بدون ازدواج میان آنها ارتقاء داد. درحالیکه در دهه  ۱۹۶۰ در همه کشورها هم خانگی امری بسیار نادر و کمیاب بود، طبق آمارهای سال ۲۰۱۰ بیش از ۷ میلیون زوج در آمریکا در قالب هم خانگی با یکدیگر زندگی می کنند. امروزه در غرب دو نوع هم خانگی وجود دارد. یکی هم خانگی پیش از ازدواج که مرحله ای مقدماتی و آزمایشی برای رسیدن به ازدواجی بهتر است و دیگری هم خانگی بدون ازدواج است که ازدواج را به حاشیه رانده و خود بر مسند آن نشسته است. هم خانگی پیش از ازدواج به تاخیر ازدواج ها انجامید و هم خانگی بدون ازدواج به انکار آن. هم خانگی پیش از ازدواج کوتاهتر است و کمتر به فرزندآور منتهی می شود ولی هم خانگی بدون ازدواج، طولانی تر است و فرزندآوری در آن به وفور یافت می شود. هم خانگی همان دوست دختر و پسرهای هستند که با یکدیگر زیر یک سقف زندگی می کنند و زندگی اقتصادی مشترکی دارند. الگویی از رابطه که بسیاری از تعهدات و شرایط ازدواج را دارد اما از قوانین، سنتها و محدودیت های آن گریزان است.

در ایران افرادی که به این نوع روابط روی می آورند افرادی هستند که به بهانه تجربه زندگی مجردی و مستقل، از خانه پدری بیرون آمده اند و بدون آنکه والدین را از ماجرا باخبر کنند به زندگی مشترک با یکدیگر روی آورده اند. احساس استقلال و رهایی از بند سنتهای جامعه از مهمترین علل شکل گیری این روابط است. احساسی که در بسیار از موارد به بهای شکنندگی شدید این روابط تمام می شود. اما این روابط مشکلات خاص خود را دارد. غیرقانونی بودن این رابطه و در معرض عموم بودن آن و شناخته شدن دو طرف با یکدیگر و احتمال برچسب خوردن های اجتماعی عواملی است که آن را بسیار آسیب پذیر کرده است. از طرفی احساس طرد اجتماعی و همچنین ناپایداری ذاتی این روابط، احساس رضایت در آن را با احساس تنش جابه جا می کند و افراد درگیر در این روابط را دائماً در دوگانگی معکوس آزادی و امنیت قرار می دهد. آزادی که به بهای از دست رفتن امنیت تمام می شود.
مهشید ۲۵ ساله، فوق لیسانس و شاغل می گوید: تو رابطه، نه من با پسر دیگه ای هستم و نه اون با دختر دیگه ای (احساس تعهد در رابطه). اما شما باید بتونید رابطه هم دیگه رو مدیریت کنید. باید کافی باشید برای هم. جاهایی که ما می تونیم با هم حضور داشته باشیم خیلی کمه. ما برای مهمونی کلاً خونه یکی دو تا دوسته که می تونیم بریم که از قبل با هم بودیم و اونها با هم ازدواج کردند. اما ما خونه اونها هم همیشه نمی تونیم بریم(محدودیت روابط اجتماعی). یعنی وقتی پدر و مادر اونا اون جا هستن، خودت سعی می کنی نری. چون یه جوری نگاهت می کنن که می فهمی که دیگه وقتی اونا اون جا هستن نباید بری(طرد اجتماعی از سوی نسل های پیشین). از طرف دیگه، تو این رابطه، زیر پات رو سفت احساس نمی کنی. ممکنه رابطه با یه اتفاق ساده به راحتی از بین بره، چون تعهد قانونی وجود نداره که بتونه تو رو نگه داره(ناپایداری ذاتی روابط مدرن). در حالی که این رو در نظر بگیر رابطه ای که مدتهاست شکل گرفته اگر به هم بخوره، تو رو نابود می کنه(احساس ناامنی از آینده رابطه). این ها تنش آوره و این استرس ها، همه، آزاردهنده است برای ما.