در سال ۱۹۳۵ میلادی در کپهناک دانشمندی به نام هرنیک دام متوجه شد که خون برخی از جوجه ها که دچار خونریزی زیر جلدی شده بودند تاخیر در انعقاد را نشان می دهد. این دانشمند به رژیم غذایی یک گروه از این جوجه ها یونجه خشک اضافه نمود سپس مشاهده کرد که در نتیجه این عمل، خونریزی متوقف شد با کمک این یافته ها توانست فاکتور ضد خونریزی و عامل بالابرنده غلظت پروترومبین خون را کشف کند و از آن جایی که واژه انعقاد در زبان دانمارکی به صورت Koagulationنوشته می شود این عامل را ویتامین K نامگذاری کرد.
ویتامین K از جمله ویتامین های محلوی در چربی است که در کبد به عنوان کوفاکتور ضروری برای آنزیم کربوکسیلاز عمل می نماید. این آنزیم قادر است اسید گلوتامیک های باقی مانده از پروتئین های پیش ساز را به اسید آمینه های جدید مثل گاما کربوکسی گلوتامیک اسید تبدیل نماید. عملکرد ویتامین K به عنوان یک فاکتور مهم در انعقاد خون شناخته شده است. در غیاب این ویتامین فاکتورهای انعقادی غیرفعال بوده و خونریزی ایجاد می گردد. موارد کمبود ویتامین K به ندرت مشاهده می شود، اما معمولاً با سوء جذب لیپیدها یا تخریب فلور روده در اثر درمان با آنتی بیوتیک ها، کمبود و یا اختلال در جذب این ویتامین مشاهده می شود. از آن جایی که ساخت طبیعی این ویتامین توسط باکتری های روده ای انجام می شود؛ آسیب شدید به روده باعث خطر کمبود ویتامین K در بدن می گردد و تولید طبیعی آن کاهش می یابد، این روند خصوصاً در طیف گسترده ای از افرادی که مصرف بالای آنتی بیوتیک دارند مشاهده می شود. حضور ویتامین K در مغز و سیسیتم عصبی با غلظتی بالاتر نشان دهنده عملکردهای مهمی است که این ویتامین قادر است در سیستم عصبی مرکزی اعمال کند.
ویتامین K به طور قابل توجهی در بدن ذخیره نمی شود. این ویتامین در برابر حرارت نسبتاً مقاوم است و با توجه به این که محلول در چربی است در آب در حال جوشیدن نیز از بین نمی رود. این ویتامین در مقابل عوامل احیاء کننده نیز پایدار می باشد اما در مقابل نور، یخ زدگی، آلودگی هوا و روغن های معدنی حساس و ناپایدار است.