فرامن (سوپرایگو) بخشی از ساختار انسان است که از سال اول تولد در روان انسان شکل می گیرد. وقتي کودک نوازش مي شود و مورد توجه قرارمي گيرد و نيازهايش به موقع برطرف مي شود، نوزاد انساني احساس مي كند خوب و با ارزش است. اين حس خوب و با ارزش بودن پايه ساختار سوپرايگو(وجدان اخلاقی) در او مي شود. يعني احساس ارزش تعميم مي‌يابد به بنيان گزاري ارزش و ضد ارزش و رعايت آن توسط انسان. پس اگر اين عشق و امنيت و تأمين نيازهاي نوزاد در اولين هفته ها و ماه هاي تولد انجام نشود، اصلا ساختار سوپرايگو شكل نمي گيرد و انسان ضد اجتماعی و بزه کار می شود، یعنی مرز و قانون برای او مفهوم ندارد و تنها یک هسته خود شیفته در او می ماند یعنی من و نفع من. به بیان دیگر وقتی نیازهای فیزیکی و روانی نوزاد برآورده نشود، نوزاد احساس می کند خودش بد و بی ارزش بوده که مورد توجه قرار گرفته به تدریج این حس بد بودن در او افزایش پیدا می کند. اگر احساس تهدید و ناامنی و پیغام تو بدی از جهان اطراف بیش از تحمل فرد باشد و فرد نتواند این حس ناامنی و بد بودن را با افزار گروه های دفاعی روان خود اداره و کنترل کند به مرحله بحرانی نزدیک می شود. این فرد هم خود را بسیار کنترل می کند و هم دیگران را. آنقدر اين وجدان اخلاقي سخت گير به او پيغام تو «بدي» مي دهد كه او این احساس را به ديگران فرا مي افكند و به ديگران پيغام تو بدي مي دهد. اين نوع وجدان اخلاقي يك ويژگي آشکار دارد؛ عدم بخشايش و خشونت. او نمي تواند كسي را ببخشد. برائت براي او معنايي ندارد. ديگري بد است، مگر اينكه خلافش ثابت شود. اثبات اين بد نبودن از طريق اطاعت كامل از قوانين فرد به دست مي آيد. يعني به جاي اينكه در رابطه هايش پيغام تو خوبي را به ديگري بدهد و پيغام من هم خوبم دريافت كند، پيغام تو بدي مي دهد كه در نهايت باعث تشديد احساس بد بودن در خودش هم مي شود و اين سيكل منفي ادامه يافته در خود تشديد يابنده مي شود. اگر والد يا والدين خود داراي چنين ويژگي باشند ممكن است آن را به كودك خود انتقال دهند. والد كنترل كننده و سخت گير و سلطه جو يا والد بيش از حد حمايت كننده همه مي توانند چنين وجدان اخلاقي را در كودك ايجاد كنند.