در سال ۲۰۵۰، دیگر خبری از رایانه شخصی و حتی لپ تاپ ها بر روی میز کارتان نخواهد بود. چرا که در آن زمان، رایانه ها همه جا خواهند بود بدون این که دیده شوند. مثلا در داخل دیوارها، مبلمان و حتی در درون بدن انسان ها جاسازی و هر وقت به آنها نیاز شد، ظاهر می شوند، در این رایانه ها، خبری از صفحه کلید و ماوس و بلندگو نیست و شما می توانید با حرکت دادن انگشت تان در هوا، فایل ها را در رایانه جا به جا یا ذخیره کنید. در آن زمان، همه اطلاعات در سرورهایی ذخیره می شوند که در آسمان و میان ابرها به صورت مجازی طراحی شده اند وهر جا که می روید، به آسانی در دسترس شما قرار دارند. جلسات و گردهمایی های کاری در سال ۲۰۵۰، تفاوت بسیاری با آنچه که امروز می بینیم، خواهند داشت، شما برای شرکت در یک جلسه کاری با همکارانتان کافی است لنزهای اینترنتی مخصوص تان را بر روی چشمانتان نصب کنید و پس از یک بار باز کردن و بستن پلک هایتان وارد فضای مجاز جلسه با همکارانتان شوید. در این فضای مجازی سایر افرادی که باید در جلسه شرکت کنند، به صورت هولوگرافیک در برابر شما ظاهر می شوند و یک نوع دیدار مجازی بین شما شکل می گیرد. لنزهایی که بر چشمان شماست، دارای توانایی شناسایی همکاران و حتی سایر افرادی است که به نحوی با کارتان در ارتباط هستند. به محض رویت هر کدام از این افراد، یک سری اطلاعات ضروری در مورد آنها در برابر شما به نمایش در می آید و در نتیجه نیازی نیست که شما برای به یاد آوردن آن اطلاعات، به حافظه خود فشار بیاورید. لنزهایی که به چشم دارید، کارایی های دیگری نیز دارند، از جمله ترجمه همزمان صحبت های دیگران به زبان مورد علاقه شما به صورت صوتی یا نوشتاری. در اتاق کنفرانس، خبری از ویدیو پروژکتورهایی دو بعدی نخواهد بود، بلکه همه چیز به صورت سه بعدی و هولوگرافیک به نمایش در می آید. در چنین فضایی، برای آوردن یک صفحه جدید یا اشاره کردن به بخش خاص از یک متن، کافی است که دستتان را در هوا حرکت دهید تا فرمان های لازم را صادر کنید.