مهندسی ژنتیک می تواند به والدین کمک کند تا نابهنجاری های کروموزمی منجر به ، اختلال در سلامت جسمانی در دوره بارداری را شناسایی کند؛ اما هیچ علمی نمی تواند، خلق و خوی کودک را در زمان جنین بودنش پیش بینی کند. زوجین در هنگام آشنایی، توجهی به ترکیب خلق و خوی شان بر زنجیره وراثتی نسل بعدی خود ندارند. وراثت و تربیت  دو عامل مهم در شکل گیری خلق و خوی افراد می باشند؛ بنابراین اگر علمی وجود ندارد تا پیش بینی وضعیت روانی و عاطفی فرزند باشد، با راهکارهای تربیتی، والدین می توانند برخی از تغییرات را در بعد عاطفی و روانی کودکشان ایجاد کنند. والدین همیشه در آرزوی داشتن فرزندان هوشیار، پرانرژی و خوشبین هستند تا موفقیت و خوشبختی آنان را ببینند. با شناسایی نیازهای روحی هر انسان در دوره های رشد از جنین تا پایان دوران کودکی و نحوی پاسخگویی به این نیازها می توان کودکانی موفق تربیت کرد. در دوره پیش از تولید هم باید مراقب تربیت کودک بود. جنین تک سلولی، موجودی کنش پذیر است، واکنش به کنش های دوران جنینی را پس از تولد بروز می دهد، ترس، خشم، نفرت و غم، تجربه های ناخوشایند هیجانی هستند که هورمون های ویژه خود را در سراسر بدن مادر منتشر می کنند. جنین از طریق خون، گیرنده این هورمون ها می باشد. برخورداری مادر از محیطی آرام و مصون از تجربه های هیجانات ناخوشایندی که ذکر شد ضروری است. روابط با افراد خونگرم، پر انرژی و با محبت، مادران باردار را در تجربه کردن ایام بارداری آرام یاری می رساند. مادر باید در این دوره به عوامل شادابی و نشاط و آرامش توجه کند، بنابراین تقویت کردن افکار مثبت و برنامه ریزی برای آینده روشن و تکرار عبارات امیدبخش به مادر کمک می کند تجربه های خوشایندی داشته باشد. درحالیکه ترس، خشم، نفرت و غم و تجربه بلند مدت این هیجانات ناخوشایند به استرس هیجانی تبدیل می شود و نوزادان در معرض این خطرات قرار می دهد: سقط جنین، زودرسی، کم وزنی در هنگام تولد، بیماری تنفسی، شکافتگی مادرزادی خط میانی سقف دهان، تنگ شدن خروجی معده نوزاد.