در تقسیم بندی هنرهای رزمی مشرق زمین تای چی را جزو هنرهای رزمی نرم دسته بندی می کنند. در مقابل هنرهای رزمی سخت را داریم شبیه کاراته که با ضربات سخت و مشت های سفت و عضلات و مفاصلی محکم رزمی کار را برای مبارزه آماده می کنند. یکی از اصول تای چی افزایش حواس جمعی و هشیاری پیوسته و مداوم روی حرکات بدن است. از اصول دیگر تای چی، اصل شل کردن کامل همه عضلات بدن بدون افتادن روی زمین و دستور گرفتن مستقیم حرکات از ذهن است. وقتی در مبارزات یک استاد تای چی شرکت می کنید می بینید که وقتی مهاجم افسار گسیخته با مشت به سینه اش حمله می کند او به جای مقاومت در مقابل ضربه با آن همراه می شود و چنان نرم ضربه را در داخل بدن خود میرا می سازد که انگار بدنش مثل یک خمیر، ضرب ضربه را گرفته است. بعد می بینید که همین استاد تای چی کار با انجام عمل وارون مشت زننده را با نیروی خودش به سمت عقب پرتاب می کند. این نرمی  انعطاف پذیری هوشمندانه و فوق العاده فقط از طریق یک بدن تربیت شده و ذهنی آرام و نظام یافته عملی می شود و این اتفاقی است که در طول آموزش تای چی رخ می دهد. در واقع تای چی به نوعی باعث سلامتی اعضای داخلی بدن و رفع دردهای مفاصل و درد کمر و مانند آن هم می شود. در واقع وقتی بدن از فشارهای عصبی آزاد شود و حالت شل و وانهاده به خودش بگیرد، این امواج حرکتی رفت و برگشتی عین یک ماساژ درونی عمل می کند. فرض کنید یک نفر از داخل بدن اعضا و جوارح درونی را ماساژ دهد و آنها را به صورت ملایم به حرکت اندازد. بدیهی است که همین اعمال نیروی موجی نرم روی اعضای داخلی می تواند در تحریک غدد و دفع سموم و رساندن خون  اکسیژن سالم بسیار مفید واقع شود. ما نتیجه را به صورت تسکین دردهای مفاصل و بهبود مشکلات حرکتی و ورزیدگی ماهیچه ها می بینیم. اما حقیقت این است که حرکات تای چی به خاطر اصول حاکم بر آن یعنی تبدیل بدن سفت به شکل خمیری  انتقال دایم موج های رفت و برگشتی از داخل این بدن خمیری باعث می شود که تک تک اعضای بدن نوعی ماساژ حرکتی را تجربه کنند که تا قبل از آن سابقه نداشته است. در فرهنگ چینی ها به تای چی طب سوزنی از داخل هم گفته می شود.