یکی از اصول تای چی استفاده از خصوصیات ذاتی و طبیعی اجسام و پدیده ها و اعضا و جوارح بدن است. در واقع یک تای چی کار با استفاده از این اصل یعنی بهره گیری از طبیعت و خصلت های ذاتی اشیا و انسان ها و محیط اطراف خودش و همین طور بدن خودش تای چی را در تمام جنبه ها و حوزه های زندگی اش به کار می گیرد و از یک لحاظ با تای چی زندگی می کند. مثلا در امور شغلی یا تحصیلی یا برخوردهای اجتماعی یک تای چی کار بسیار خونسرد و قابل انعطاف جلوه می کند. شما هیچ چین و چروکی در چهره او نمی بینید. دلیش هم خیلی ساده است. او از درون کاملا راحت و آسوده است. چیزی را که می تواند کنترل کند، کنترل می کند و اگر نتواند چیزی را کنترل کند به راحتی با آن کنار می آید و به مطالعه خواص طبیعی و ذاتی آن می پردازد تا با بهره گیری از همین خواص و با حداقل تلاش و زحمت آن چیز را در کنترل خود بگیرد و یا از سر راه بردارد. تای چی کار با زندگی دست و پنجه نرم نمی کند. مقابل رودخانه زندگی نمی ایستد و خودش را به زحمت نمی اندازد و متحمل عذاب نمی شود و معتقد نیست که باید سفت و سخت در مقابل جریان رودخانه زندگی ایستاد و تا سر حد مرگ مقاومت کرد. برعکس تای چی کار شبیه کسی است که همراه با جریان رودخانه شنا می کند. هر جا لازم باشد همراه آب سرعت می گیرد و آن جاهایی که احساس کند وقتش رسیده به سرعت واکنش نشان می دهد و با استفاده از فرصت هایی که خود رودخانه در اختیارش می گذارد به ساحل نجاتی که مطلوبش است می رود. وقتی می گوییم تای چی یک روش زندگی است این یک جمله روشنفکرانه نیست که الان بر زبان آوریم و بعد از چند ثانیه فراموش کنیم و از یاد ببریم. این یک جمله یک حقیقت و یک مرام  و شیوه عملی زندگی است.