ممکن است باورکردنی نباشد ولی معماری و ساختمان ها همیشه یکی از منابع جذاب برای الهام گیری طراحان لباس بوده است. بناهای تاریخی معروف، کلیساها و ساختمانهای نمادین و یا حتی یک ساختمان مدرن به عنوان ایده اصلی برای طراحی لباس استفاده می شدند. در آثار معماری به دلیل داشتن شکل و ساختار سه بعدی می توان ایده های کاربردی را هم در بن مایه کلی ساختمان و هم در جزئیات آن کشف کرد. اینکه طراحان مد همراه با فضاهای دوبعدی به سراغ فضاهای سه بعدی و معماری گونه می روند خود جای تامل بسیار دارد. این سنت ریشه در تاریخ هنر بشر دارد. رابطه طولانی بین معماری و پارچه بافی، بین نقوش سه بعدی و جهان دوبعدی که شاید قدمت این رفت و آمد تصویری را بتوان به قدمت تاریخ هنر بشر دانست. به همان اندازه که در معماری کلیساهای گوتیک، سقفها بلند و باشکوه بودند، طراحی لباسها هم متفاوت و کلاه ها نامتعارف و بلند بودند که اگر بر روی سر با بند نصب نمی شد به راحتی قابل استفاده نبودند. گستردگی دامنه این بازیگوشی و رفت و آمد بین رشته ای، نوعی بازیگوشی پسامدرن محسوب می شود. این بازیگوشی به خود اجازه می دهد مرزهای هنر والا و آکادمیک را که جایگاه هنر را در گالری ها و آکادمی های فاخر می داند، بار دیگر هنر را به خیابان بکشاند تا در یک بزرگراه و یا سطح یک شهر شلوغ یک شوک تصویری غول آسا ایجاد کند. لباس هایی که می خواهند وفاداری ساختگی خود را به معماری و بناها حفظ کنند و شبیه معماری زمان خود باشند. اتفاقی که گاه شکل ناخودآگاه همانند شیوه لباسها در دوران گوتیک و گاه خودآگاهانه همانند برخی آثار معاصر روی می دهد که در هر دو صورت از رابطه ناگسستنی بین هنرها سخن می گوید که از حیات هنر جداناشدنی است.