یکی از اهداف نانو فناوری پیشرفت در زمینۀ الکترونیک و علوم کامپیوتر، برای ساخت حافظه ها و تراشه ها با قابلیت بیشتر، و هزینۀ کمتر است. در جهان رایانه ها، نانوفناوری تاثیر مهمی بر ذخیره سازی و پردازش داده ها داشته است. در اوایل قرن ۲۱ هنگامی که دیسک های سخت رایانه ای به سرعت به حد نظری چگالی داده ها ( ۲۰ تا ۴۰ گیگابایت در اینچ مربع با فناوری موجود ذخیره سازی مغناطیسی) نزدیک می شدند، فناوری نانو تغییر انقلابی در طراحی دیسک های سخت به وجود آورد؛ به این ترتیب که در سطح دیسک لایه ای از فلز روتینیم به ضخامت سه اتم ( بسیار کمتر از یک نانومتر) در بین دو لایه مغناطیسی بسیار ضخیم تر قرار داده شد. با این کار، حوزه های مغناطیسی کوچک تری در لایه های بالا و پایین روتینیم ایجاد شد که پیش از آن دست یافتنی نبود و البته پایدار می ماند. در نتیجه این امکان فراهم شد که داده ها را با چگالی بسیار بیشتری ذخیره کنند که این امر به تولید دیسک های سخت چند صد گیگابایتی و حتی چند ترابایتی برای رایانه های رومیزی و قابل حمل انجامید. در چند سال آینده حتی این عددها نیز کوچک به نظر خواهند رسید، به شرطی که جهش کوانتومی ناشی از نانوفناوری در طراحی دیسک تداوم یابد تا این صنعت را همچنان به پیش براند. یکی از مسائل کلیدی در حوزه تراشه های کامپیوتری، کوچک تر شدن هر چه بیشتر ساختار ترانزیستورها است. این امر، یکی از چالش هایی است که احتمالا با ظهور نیمه هادی هایی در ابعاد نانومتری و با ویژگی های مناسب الکتریکی و تولید نسل جدید ترانزیستورها رفع خواهد شد. یکی از فناوری های موثر برای حفظ روند فعلی کوچک سازی و در عین حال، افزایش سرعت ترانزیستورها، نانولوله های کربنی است که از سوی برخی از غول های فناوری، مانند IBM دنبال می شود.