چاقی در کتاب های پزشکی به صورت افزایش بافت چربی بدن شناخته شده است و باید بدانیم که تعریف کردن چاقی بر پایه وزن بدن چندان درست نیست چرا که یک فرد عضلانی با وجود آنکه ممکن است بر اساس معیارهای استاندارد، افزایش وزن داشته باشد اما بافت چربی در او زیاد نیست و چنین فردی چاق محسوب نمی شود. پر استفاده ترین روش برای اندازه گیری چاقی، شاخص توده بدن است که برابر است با وزن تقسیم بر قد به توان ۲. هر کس می تواند با داشتن وزن به کیلوگرم و قد به متر، این محاسبه را انجام داده و شاخص توده بدن خود را بدست آورد. باید بدانیم که در یک زن و مرد با شاخص توده بدن یکسان، چربی بدن زن بیشتر از مرد می باشد. اگر شاخص توده بدنی بین ۱۹ تا ۲۵ باشد، وزن مناسب در نظر گرفته می شود و اگر بین ۲۵ تا ۳۰ باشد، فرد دچار اضافه وزن بوده و شاخص توده بدنی بیش از ۳۰ چاق در نظر گرفته می شود. همچنین چگونگی توزیع منطقه چربی در بدن، بر خطرات ناشی از آن تاثیرگذار است. مردانی که نسبت دور کمر به دور باسن آنها بالای ۱ و زنانی که این نسبت بیش از ۹/ است، دچار چاقی مرکزی هستند. چاقی اثرهای بد فراوانی بر بدن داشته و می تواد با افزایش شانس ابتلا به بیماری های قلبی- عروقی، افزایش فشار خون، بیماری های کیسه صفرا، دیابت قندی و گروه ویژه ای از سرطان ها، میزان مرگ و میر را افزایش دهد. در زنان گرفتار چاقی، شانس میزان بروز سرطان آندومتر و پستان پس از یائسگی و سرطان روده بزرگ و در مردان چاق، میزان بروز سرطان پروستات و روده بزرگ افزایش می یابد. افراد بسیار چاق ممکن است در هنگام خواب، دچار آپنه (توقف تنفس) شده که خطر جدی برای ادامه زندگی بشمار می آید. همچنین چاقی، موارد بروز درگیری های مفصلی مانند استئوآرتریت ( همان التهاب و ساییدگی مفصل و استخوان مجاور و دردهای شدید و ناتوان کننده ناشی از آن است، چرا که استخوان های هر شخص برای وزن طبیعی و سلامت او طراحی شده است)، نقرس، واریس (تورم و برآمدگی و پارگی ورید در اثر نارسایی وریدی برای برگشت خون از اندام به قلب)، نازایی، مسمومیت حاملگی، پرمویی زنان، چربی بالای خون و فتق از عوارض چاقی هستند.