اگر پیش از حرکت و به خصوص در هنگام پایین آمدن از کوه و در طی مسیر، پاره ای از احتیاط های مقدماتی رعایت شود می توان از بروز بسیاری از پیشامدهای خطرناک در کوه پیشگیری کرد. فرود یا پایین آمدن از کوه، زمانی است که باید به کوه نوردان که خسته هستند و به مسایل هم کم توجه، بیشتر هشدار داد. در مسیر بوته زار و پوشیده از پوشش گیاهی بلند، سرعت گروه باید به کمترین حدی که روی مسیر عادی می تواند راه برود، تقلیل پیدا کند. چمن زارها و مناطق علف زار، به استثنای زمستان که از یخ و برف پوشیده می شود و باید از صعود و فرود روی آن اجتناب نمود، بهترین و زیباترین مسیر کوه روی است، مشروط به اینکه کفش سبک نپوشیده باشید و علف ها بلند و منطقه سنگ زار نباشد. نواحی باتلاقی گرچه خطرناک نیستند، ولی به لحاظ مشکل بودن باید از آنها پرهیز کرد. بازگشت از مسیرهای شن اسکی، به ویژه با سرعت زیاد، به فرسایش سریع کوه کمک می کند و حتما موجب آسیب دیدگی عضلات پا می شود. موقع پایین آمدن از کوه، گام هایتان را کوتاه و کنترل شده بردارید تا کمترین تاثیر را بر محیط بگذارید. قدم های برداشته شده در سرازیری باید متعادل تر از قدم هایی باشد که تنها تحت تاثیر قوه جاذبه و بی اختیار برداشته می شود. گام های متعادل از بروز خستگی زودرس جلوگیری کرده وانرژی شما را حفظ می نماید. در این نوع حرکت هیچ وقت نباید پا را بر زمین سایید یا استخوان ها و عضلات را بی جهت به حرکت درآورد. حفظ تعادل باید به صورتی عملی شود که در صورت احساس سستی زمین در زیر پا، بلافاصله خود را به عقب کشیده و حرکات بعدی بدن را تحت کنترل قرار دهید. موقع کوه پیمایی و به خصوص هنگام پایین آمدن از کوه، آرام و راحت حرکت کنید و مرحله به مرحله استراحت کرده و از مواد غذایی کالری زا برای تجدید قوا و انرژی کمک بگیرید. هنگام فرود از کوه، استراحت را فراموش نکنید، زیرا در پایین آمدن به زانوها بیشتر فشار وارد می شود. هنگام پایین آمدن از کوه از انجام حرکات اضافی و غیرضروری خودداری نموده و ضمن حفظ نیرو و ذخیره انرژی موجود در بدن، به ویژه در فصل زمستان و نیز تنفس صحیح از رسیدن به خستگی زودرس جلوگیری کنید. در شیب های تند به صورت زیگزاگ حرکت کنید تا شیب مسیر شکسته شود.