هولوگرافی از نظر ثبت اطلاعات مربوط به یک صحنه یا منظره، به عکاسی معمولی شباهت دارد، اما شیوه ها و وسایل کار برای ایجاد تصویر، همچون خود تصاویر به دست آمده، کاملا متفاوتند. توضیح اینکه در عکاسی متعارف، تصویر به دست آمده از یک صحنه، اعم از عکس یا اسلاید، تصویری است بر روی یک صفحه دوبعدی و فاقد عمق یا برآمدگی، اما در تصویری که نهایتا درهولوگرافی به دست می آید و هولوگرام نامیده می شود، اطلاعات مربوط به هر سه بعد ثبت شده است و ناظر از تماشای هولوگرام احساس بعد و برجستگی می نماید، حتی بیش از آنچه در استروسکوپی متداول است. لازم به یادآوری است که بعد در استروسکوپی بعد کاذب است، زیرا فقط از یک زاویه که همان زاویه استقرار دروبین ها به هنگام عکسبرداری است، تصویر قابل مشاهده است، در حالی که در هولوگرافی منظره بازسازی شده را از زوایای متعدد می توان دید و ناظر با حرکت دادن سر خود، اثر ناشی از اختلاف منظر (یعنی جا به جایی ظاهری دو شی نسبت به هم در اثر جا به جایی ناظر) را حس خواهد کرد. فیلم هولوگرافیک ظاهر شده یا هولوگرام، زیر نور معمولی شباهتی به منظره اصلی یا موضوع اصلی ندارد، مثلا اگر موضوع مورد عکاسی، صفحه ای صاف و منعکس کننده نور باشد، تصویر روی فیلم، مجموعه ای از رشته های روشن و تاریک خواهد بود و تصویر هولوگرافیک یک نقطه، به صورت تعدادی دایره هم مرکز خواهد بود. در واقع، هولوگرام یک منظره به شکل دوایر تیره و روشنی است که با پیچیدگی خاصی بر روی هم قرار گرفته اند. تصاویر هولوگرافیک به شیوه های گوناگونی ثبت می شوند، اما معمولا از روش ثبت هولوگرام به صورت شفافه (فیلمی مانند اسلاید) استفاده می شود. برای ایجاد و بازسازی منظره اصلی، لازم است یک پرتو نور هم دوس، مشابه تابه مبنا که در ثبت تصویر مورد استفاده قرا گرفته است، بر شفافه تابانده شود. هر گاه در سمت چپ چشمه لیزر به این شفافه نگاه کنیم، تصویر همان منظره یا صحنه را به صورت سه بعدی واقعی خواهیم دید.