مصرف داروها برای بیماری های مختلف در کنار اثرات سودمندی که دارند ممکن است عوارض جانبی هم داشته باشند که خود این عوارض باعث ایجاد بیماری های جدیدی از جمله پوکی استخوان شوند. دسته های دارویی مختلف بر ساختار و بافت استخوان تاثیر دارند و در مراحل مختلف ساخت سلول های استخوانی، جایگزین شدن سلول های قدیمی با سلولهای جدید و نگهداری بافت یکپارچه استخوانی و تراکم استخوان ممکن است این تاثیرات اعمال شود. داروها معمولا از طریق تاثیر بر مواد مغذی لازم در ساخت استخوان مانند ویتامین های K و D و یا املاح کلسیم و فسفر باعث اختلال در ساختار استخوان و ایجاد پوکی استخوان می شوند. کورتیکواستروئیدها (کورتون ها) که در درمان بیماری های روماتیسمی، آلرژی های مختلف، بیماری آدیسون ( کم کاری غدد فوق کلیوی)، آسم، بیماری انسدادی مزمن ریه (برونشیت، آمفیزم)، پیوند اعضا، بیماری های پوستی مختلف، صدمات وارده به طناب نخاعی، بیماری های التهابی روده استفاده می شوند باعث کاهش تراکم استخوان و افزایش از دست دهی کلسيم از استخوان ها و اختلال در متابولیسم ویتامین D در بدن می شوند این داروها عبارتند از پردنیزولون، متیل پردنیزولون، استات متیل پردنیزولون، هیدروکورتیزون، بتامتازن، دگزامتازن، بکلومتازون، فلودروکورتیزون، فلوتیکازون. داروهایی هم هستند که از طریق افزایش دفع کلسیم از بدن باعث ایجاد پوکی استخوان می شوند این داروها از دسته دیورتیکها ( نه همه آنها) مانند فوروزماید از بازجذب کلیوی کلسیم جلوگیری کرده و باعث دفع بیشتر کلسیم از بدن می شوند و بدن با مکانیسم های هوشمند جهت کنترل سطح کلسیم خون جهت انجام اعمال حیاتی بدن مبادرت به جذب کلسیم از استخوان ها می کند و ساختار استخوان ضعیف و غیرمستحکم می گردد. تعدادی از داروهای دیگر در دستگاه گوارش با کلسیم کمپلکس های نامحلول و غیرقابل جذب تشکیل می دهند که مانع از جذب کلسیم می شوند که از این موارد می توان به برخی از آنتی بیوتیک ها مانند سیپروفلوکساسین، داکسی سایکلین، تتراسایکلین، اریترومایسین، جمی فلوکساسین و افلوکساین اشاره کرد.