سقز صمغ، رزین یا شیره غلیظ درختی به نام بنه یا درخت پسته وحشی است. معمولا از تنه این درخت در فصل خزان به طور طبیعی یا با دادن شکاف، صمغی خارج می شود که در فارسی به آن سقز گویند و در آدامس مورد استفاده قرار می گیرد و همچنین خواص درمانی و صنعتی زیادی دارد. شیره سقز در زمان ترشح از تنه درخت به رنگ سبز روشن بوده و غلیظ و چسبناک است و به عنوان یک مسهل و ملین در درمان یبوست کاربرد دارد و چون مقوی معده بوده و به هضم غذا کمک می کند و اشتهاآور خوبی است حکمای مشهوری چون بوعلی سینا از آن برای درمان یک سری از بیماری های گوارشی استفاده می کرده اند. سقز همچون آنتی بیوتیک تا حدودی با باکتری عامل اصلی زخم معده و اثنی عشر مقابله می کند ضمن این که بسیاری از اهالی محلی، شیره خام سقز را در حالت ناشتا می خورند، چون عقیده دارند موجب دفع سنگ کلیه می شود. در طب سنتی سقز می تواند به عملکرد بهتر کبد و طحال نیز کمک کند و ضماد آن با پیه آب شده برای نرم کردن ناخن های تاب دار و خشک و التیام شقاق نشیمنگاه مفید است و مخلوط آن با روغن زیتون برای برطرف کردن ورم و ترک پوست  خارش بدن، بسیار سودمند است. از دیدگاه حکمای طب سنتی مالیدن شیره سقز روی زخم به التیام آن کمک می کند و از بخار پخت سقز برای تقویت چشم استفاده می شده و می تواند به تسکین دردهای مفصلی و روماتیسمی کمک کند و برای آسم و برونشیت مفید است. با جویدن آدامس طبیعی سقز بر میزان ترشحات بزاقی افزوده و از میزان اسید دهان کاسته می شود و این خود عاملی برای رفع بوی بد دهان و پیشگیری از پوسیدگی دندان است و برای افراد که دچار خشکی دهان هستند جویدن مستمر سقز توصیه می شود.