با توجه به آنکه اضطراب و استرس نقش اساسی در وقوع انزال زودرس دارد توصیه می شود در اولین گام فرد مبتلا به این اختلال با تغییر سبک زندگی خود استرس ها و تنش های موجود را کاهش دهد. فرد باید با یادداشت کردن رویدادهای استرس زا و با استفاده از تکنیک های مقابله با استرس نسبت به کنترل این استرس ها اقدام کند. با توجه به نقش غذاها در وقوع یا پیشگیری از انزال زودرس فرد مبتلا در گام دوم از نظر رژیم غذایی باید غذاهایی که باعث انزال زودرس هستند( لبنیات) را کاهش و غذاهایی که کمک به درمان می کنند (موز، عسل و خرمای پیارم) را بیشتر مصرف نماید. همچنین فاصله مناسب بین رابطه و وعده غذایی را رعایت نماید. در گام سوم ورزش اهمیت دارد. ورزش به دو شکل می تواند صورت گیرد و بر انزال زودرس تاثیر بگذارد. ورزش به صورت عمومی و به شکل یک پیاده روی یا نرمش سبک و روزانه ۱۵ تا ۲۰ دقیقه که باعث بهبود گردش خون، رفع استرس ها و نگرانی ها و آمادگی جسمانی بهتر در رابطه می شود و به صورت غیرمستقیم به درمان زودانزالی کمک می کند؛ و ورزش اختصاصی کگل که به صورت خاص عضلات ناحیه پرینه را تقویت می کند و کمک می کند تا زودانزالی درمان شود. ورزش کگل بدین شکل است که فرد در حالت نشسته عضلات ناحیه پرینه که موقع بند آوردن ادرار از آنها استفاده می کند را منقبض می کند و به مدت ۵ ثانیه منقبض نگاه می دارد و سپس عضلات را شل می کند. این حرکت بین ۲۰ تا ۲۵ بار در سه نوبت روزانه انجام می شود و به تدریج کمک می کند عضلات ناحیه تقویت و توان ارادی فرد در سکس بیشتر گردد. در گام چهارم که در خود رابطه باید انجام شود رعایت اصول رابطه جنسی صحیح یعنی بهنگام بودن، دوسویه بودن، پیش نوازش طولانی و مناسب و حفظ طمانینه و آرامش در خود رابطه است. هر چقدر طمانینه و آرامش بیشتری در سکس وجود داشته باشد و هر چقدر پیش نوازش بهتر و بیشتر صورت گیرد کمک می کند تا زودانزالی زودتر بهبود یابد. در گام پنجم موقعیت یا پوزیشن در رابطه باید مورد توجه قرار گیرد. موقیت سنتی در رابطه جنسی که مرد در بالا قرار می گیرد باعث تشدید زودانزالی می شود و لذا در افراد مبتلا به زودانزالی توصیه می شود از موقعیتی استفاده شود که زن در بالا قرار می گیرد. در گام ششم استفاده از داروهای بی حسی موضعی و کاندوم های تاخیری می تواند صورت گیرد. در گام هفتم درمان های دارویی قرار دارد که باید تحت نظر پزشک استفاده شود.