آیا کامپیوترها قادر خواهند بود ذهن انسان را بخوانند؟ این سوالی است که برای چندین دهه ذهن محققان را به خود مشغول کرده است. از آنجا که هر گونه فعالیت ذهنی، نتیجه یک فرآیند فیزیولوژیک در مغز انسانی است، آثار خود را به صورت سیگنال های الکتریکی و یا میدان های الکتریکی در سطح قشر مغز نشان می دهند. این اصل، انگیزه ای برای محققان در حوزه مهندسی عصبی شده است تا با ثبت سیگنال های الکتریکی و یا میدان الکتریکی مغز انسان و پردازش آنها، به جستجوی آنچه در ذهن می گذرد، بپردازند. خواندن زهن انسانی با پردازش سیگنال های مغزی، مقوله سیستم های واسط مغز- کامپیوتر را به وجود آورده است. سیستم های واسط مغز- کامپیوتر، تحولی را در زمینه کانال های ارتباطی انسان با کامپیوترها و ماشین ایجاد می کنند. به عنوان مثال می توان به سیستم های صفحه کلید مبتنی بر سیگنال های مغزی اشاره کرد. این سیستم ها امکان تایپ کردن، بدون حرکت فیزیکی دست را فراهم خواهند کرد و فقط با فکر کردن، شخص را قادر می سازد تا حروف تصور کرده خود را تایپ کند بدون اینکه نیاز به تایپ فیزیکی باشد. انسان با این سیستم ها قادر خواهد بود که یک ریموت تلویزیون را با ذهن خود کنترل کند بدون اینکه نیازی به حرکت فیزیکی دست باشد. سیگنال های مغزی می تواند از سطح پوست سر با گذاشتن الکترودهای سطحی اخذ گردد. اما خواندن فعالیت های ذهنی از روی چنین سیگنال هایی مشکل است. اخیرا استفاده از سیگنال های قشر مغز و یا پتانسیل های محلی مغز در گسترش سیستم های واسط مغز- کامپیوتر مطرح شده است. این سیگنال ها با استفاده از الکترودهایی که بر روی قشر مغز، زیر جمجمه و یا درون مغز کار گذاشته می شود، اخذ می گردد. اگرچه تحلیل چنین سیگنال هایی آسانتر است اما کاربرد چنین سیستم هایی به علت تهاجمی بود بسیار محدود است. واقعیت این است که مقوله‌ی واسط بین مغز و کامپیوتر، می‌تواند در عین جذابیت، بسیار ترسناک باشد. موضوع نگران‌کننده، فناوری‌های نوین نیست؛ بلکه موضوع مهم آن است که انسان‌ها از فناوری چگونه و در چه جهتی استفاده می‌کنند. آیا از قدرت فناوری سواستفاده می‌کنند، یا آن را در خدمت بشریت مورد استفاده قرار می‌دهند؟