خوابگردی معمولا در عمیق ترین چرخه خواب و در مراحل ۳ و ۴ رخ می دهد. در این مراحل از خواب است که کودک را به زور می توان از خواب بیدار کرد و وقتی هم که از خوابی بیدارش می کنید حداقل تا چند دقیقه گیج و منگ است و واکنشی ندارد. خیره نگاه کردن به سویی نیز می تواند از سایر علائم آن باشد. چشم های کودک درحین خوابگردی باز است و آنگونه که در بیداری به نظر می رسند، نیستند. آنها فکر می کنند در اتاق و یا خانه دیگری هستند و اطرافیان غریبه ای دورشان جمع شده اند. گاهی اوقات کودک علاوه بر خوابگردی دچار قطع نفس برای مدت کوتاه ( مکث در حین نفس کشیدن)، شب ادراری  کابوس های شبانه نیز می شود. خوابگردی به خودی خود اصلا خطرناک نیست اما در برخی موارد از آنجائیکه کودک از خواب بیدار می شود و ظاهر محیط اطرافش را نمی شناسد، ممکن است برخی اتفاقات را به بار آورد. خوابگردی معمولا نشان دهنده وجود یک بحران عاطفی و روحی روانی در کودک نیست و البته از نظر روحی- روانی نیز نمی تواند به کودک آسیب برساند. خوابگردها حتی به یاد ندارند که شبی دچار آن شده باشند. خوابگردی بیش از بزرگسالان در کودکان دیده می شود و تقریبا همگی تا دورن نوجوانی برطرف می شوند. اگر شما یا همسرتان در کودکی به خوابگردی دچار می شدید، احتمال آنکه کودکتان نیز به خوابگردی دچار شود، بیشتر است. به غیر از عامل ژنتیکی و وراثت عوامل دیگری همانند احساس خستگی مفرط و کم خوابی، بیماری یا تب شدید، مصرفی برخی داروهای خاص و استرس زیاد هم می تواند باعث خوابگردی شود.  از مهمترین نشانه های خوابگردی، برخاستن، راه رفتن و یا نشستن و حرف های بی مفهوم و گنگ زدن، سخت بیدار شدن و پاسخ ندادن به سوال اطرافیان است.