خیلی مواقع پزشک استفاده از برخی مسکن ها را لازم دانسته و آنها را تجویز می کند ولی بسیاری از مردم نیز بدون مشورت با پزشک، خودسرانه و بدون توجه به دوز مناسب، مسکن ها را مصرف می کنند، در صورتی که مسکن ها همانند بیشتر داروها دارای عوارض جانبی هستند که بهتر است به آنها توجه شود. تقریبا مصرف طولانی مدت تمام داروهای ضدالتهابی (مسکن) باعث کاهش جریان خون مخاط گوارش و در نتیجه باعث کاهش تولید پروستاگلاندین ها ( ماده ای بیوشیمیایی مترشحه در عفونت، التهاب و تب) می شود، بنابراین ادامه دادن مصرف زیاد از حد این مسکن ها، ممکن است شرایط به وجود آمدن زخم را با پیشگیری از عملکرد محافظتی پروستاگلاندین ها در مخاط معده ایجاد کند. این عمل احتمال ایجاد زخم را نه تنها در معده، بلکه در قسمت پایین مری و دئودنوم ( دوازدهه یا قسمت ابتدایی روده باریک) به وجود می آورد. بیشتر مسکن های غیرالتهابی سه نوع عملکرد دارند:
۱- عمل ضدالتهابی برای درمان مواردی چون آرتروزهای استخوانی، مشکلات عضلانی و ...
۲- کاهش حس درد در موارد کشیدگی های ملایم تا متوسط
۳- عمل تب بری، که با واسطه رهاسازی عوامل تب بر داخلی همراه است، این عوامل در برگیرنده های حرارتی در هیپوتالاموس اثر کرده و میزان حرارت زایی آنها را تغییر می دهد.
طبیعت بیشتر دارای داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی اسید است بنابراین به مرور زمان بر اثر خاصیت اسیدیته آنها در مخاط لوله گوارش، خراش و التهاب ایجاد می شود و همین طو ربه دلیل ممانعت آنها ازتولید پروستاگلاندین های محافظ در محاط، مصرف طولانی مدت این داروها باعث فرسایش و ایجاد شرایط زخم می شود. از دیگر اثرات مضر مصرف بی رویه این داروها در دستگاه گوارش، خونریزی های نامعلوم ( پنها)۹ در لوله گوارش و در نتیجه کم خونی، دردهای شکمی، سوء هضم، زخم دوازدهه و التهاب و زخم مری است.