چند روز پس از تولد، نوزاد در مقابل نور شدید باید چشمک بزند. مردمک چشم نوزاد در هنگام تولد، در مقابل نور باز و بسته می شود، ولی به علت تنگی شدید مردمک ممکن است والدین متوجه آن نشوند. در شش ماهگی، نوزاد باید به نگاه والدین توجه کند و دید خودش را متوجه آنها نماید. در ۲ یا ۳ ماهگی باید اشیاء رنگی را مورد توجه قرار دهد و آنها را لمس کند. حرکات غیر متقارن دو چشم و احساس لوچ بودن چشم ها در نوزاد، تا ۴ ماهگی غیرطبیعی نیست، ولی پس از ۴ ماهگی اگر چشم انحراف داشته باشد، قطعا غیرطبیعی بوده و باید به چشم پزشک متخصص ارجاع کرد. عدم توجه به والدین در چند هفتگی و مالش شدید چشم ها با دست، علایم عدم دید طبیعی در نوزاد است و باید به آن توجه خاص کرده و به چشم پزشک مراجعه کرد. حرکات چرخشی چشم ها که در ۲ ماهگی آغاز می شود نیز طبیعی نیست و باید به چشم پزشک مراجعه کرد. هنگام تولد، رنگ قرنیه، عدسی چشم و محیط درونی چشم شفاف است و هر گونه کدورت و سفیدی در این مسیر غیر طبیعی بوده و لازم است نوزاد معاینه دقیق شود. رنگ عنبیه نوزادان اکثرا در اثر تشکیل نشدن سلول های رنگینه ای سطحی عنبیه، کم رنگ و اکثرا آبی رنگ است که به مرور با تشکیل سلول های رنگینه ای پررنگ می شود. هنگام تولد، قطر چشم نوزاد ( از جلو به عقب) کوتاهتر از قطر چشم بزرگسالان است که باعث دوربینی شدید نوزادان می شود. این دوربینی به مرور با بزرگ شدن قطر چشم در کودکی کاهش یافته و ناپدید می شود که می تواند حتی به نزدیک بینی تبدیل شود. والدین باید به هر عارضه و هر نوع امر غیرطبیعی در چشم های نوزاد خود توجهی خاص و دقیق داشته باشند، زیرا اکثر این عوارض در صورت تشخیص به موقع، قابل پیشگیری و حتی درمان هستند.