امروزه بیشتر اطلاعات روی دیسک سخت ذخیره می شود اما این دیسک ها را توجه به مواد سازنده آنها با گذشت چند دهه از بین خواهند رفت. آیا راه بهتری برای ذخیره اطلاعات وجود دارد؟ چند سال قبل گروهی از دانشمندان اعلام کردند روشی یافته اند که با کمک آن می توان حجم زیادی در حدود ۳۰۰ هزار ترابایت از اطلاعات دیجیتالی را روی رشته های دی ان ای ذخیره کرد. دانشمندان توانسته اند که عمر داده های روی دی ان ای را بدون خطا، تا دو هزار سال تقریب بزنند. دی ان ای در بدن انسان نقش واحد ذخیره اطلاعات را برعهده دارد و اطلاعات کافی برای ساخت بدن انسان را به طور کامل در خود ذخیره می کند. سپس تمام کارها را پروتئین هایی انجام می دهند که با خواندن همین اطلاعات ساخته شده اند. اولین مزیت استفاده از رشته های دی ان ای برای ساخت حافظه، گنجایش ضبط اطلاعات در آن است. امروزه دیسک های سخت می توانند تا ۵ ترابایت اطلاعات را کد شده با صفر و یک در خود نگه دارند. اما اگر همین اطلاعات با چهار نوکلئوتید شیمیایی موجود در ساختار دی ان ای کد شوند و در دی ان ای نوشته شوند، حافظه از جنس دی ان ای می تواند اطلاعات را تا دو هزار سال در خود نگه دارد. چرا که دی ان ای به عنوان مولکولی آلی استحکام قابل ملاحظه ای دارد و وقتی داخل فسیل قرار می گیرد می تواند اطلاعات را برای این مدت طولانی در خود حفظ کند. دانشمندان نشان داده اند که کدگذاری موفق فایل های صوتی، عکس، ویدیو نیز در رشته های دی ان ای امکان پذیر است. محققان تخمین زده اند که اطلاعات ذخیره شده در دی ان ایی تا بیش از یک میلیون سال در مکانی با دمای حرارت منفی ۱۸ درجه سلسیوس قابل خواندن باقی می ماند.