آموزش موسیقی به گونه ای است که کودکان به درک ریتم، یادگیری نت ها، یادگیری ضمنی فواصل نت ها، همخوانی و نواختن ملودی های ساده با سازهای کودکان، از قبیل زیلوفون، فلوت، ریکوردر و سازهای ضربی ساده می پردازند. علاوه بر این، آموزش موسیقی در دهه های اخیر به منزله راهبردی موثر برای افزایش توانمندی های ارتباطی، شناختی و عاطفی کودکان به کار برده شده است و بسیاری از متخصصان و مربیان بر این باورند که پاسخ های موسیقایی کودک، بدیهی ترین و طبیعی ترین واکنش های او به شمار می رود و در زمینه های مختلف یادگیری نقش مهمی دارد. بدون شک موسیقی موضوعی است که به علت ماهیت چندبعدی، قادر به ترویج مدلی آموزشی بر مبنای جست و جو و کشف و بهره مندی از خلاقیت و اصالت و توانایی کودک برای ابتکار، بدون نیاز به دانش قبلی است. از طرف دیگر امروزه تاثیرات نوروفیزیولوژیک موسیقی نیز مورد توجه بسیاری از محققان دنیاست. در واقع در حوزه روان شناسی، موسیقی را همچون زبان های رایج دنیا، نوعی زبان دانسته اند که در مغز مناطق خاصی دارد و همچون زبان، درک آن نیازمند آموزش است. بنابراین موسیقی همانند زبان، عملکردی ارتباطی می یابد و به همین ترتیب، مناطق خاص موسیقی در مغز وجود دارند که با شنیدن آوای موسیقایی فعال می شوند و عملکرد خود را نشان می دهند. موسیقی در افزایش مهارت های شناختی موثر است. برای آموزش موسیقی باید مفاهیم انتزاعی را لحاظ کرد تا کودک در مسیر تجربه و فعالیت های عینی و ملموس قرار گیرد و فرایند یادگیری تسریع شود. همچنین از آنجایی که تحرک عصبی با روش علمی، به رشد سلول های مغز شتاب بیشتری می دهد، می توان از آموزش موسیقی برای این هدف استفاده کرد. از این رو با موسیقی می توان قوه درک و شناخت کودک را افزایش داد. هدف از آموزش موسیقی، توسعه عشق کودکان به موسیقی و فهم توانایی موسیقی، کمک به آنها برای کسب مفهوم هنری، کشف توانایی های موسیقی، تشویق هر دانش آموز به آوازخواندن و نواختن ساز بسته به توانایی و علاقه دانش آموز ،گوش دادن به موسیقی و ساخت موسیقی است.