به نظر می رسد که امروزه سرتاسر کره زمین با پلاستیک پوشیده شده است. تقریبا هر چیزی که می خریم، هر غذایی که می خوریم و بسیاری از نوشیدنی ها با پلاستیک بسته بندی شده است. تاثیر مخرب پلاستیک های ضایعاتی بر روی محیط زیست به دلیل محدود بودن روش های دفع آن باعث تشدید نگرانی ها گردیده است. سوزاندن پلاستیک سبب آلودگی و سمی شدن هوا می گردد و زباله دانی ها هم بسیار اندک می باشند همچنین منابع نفتی محدود بوده و در حال کاهش هستند. کار روی پلیمرهای گیاهی در جهان از سال ۱۹۷۰ و در زمان بحران نفت آغاز شد. در آن زمان کشورهای پیشرفته به فکراستفاده از موادی برای بسته بندی افتادند که وابسته به نفت و مشتقات آن نباشد، بنابر این پلیمرهای گیاهی مورد آزمایش قرار گرفت. نشاسته هیدروکربنی است که ارزان بوده و به وفور در گیاهان یافت می شود. نشاسته دارای خواص ضعیف پلیمری است و با تغییر و اصلاح آنها می توان به ویژگی های پلیمر نفتی رسید. شکل و ظاهر ظروف مبتنی بر نشاسته کاملا مشابه ظروف پلاستیکی است با این تفاوت که زیست تخریب پذیر هستند. در سال های اخیر علاقه به استفاده از مواد زیست تخریب پذیر در صنعت بسته بندی، کشاورزی، دارویی و سایر زمینه های مربوط افزایش چشمگیری داشته است. پلاستیک زیستی در حال حاضر ده درصد بازار فعلی پلاستیک را در بر می گیرد. کشورهای اروپایی بیشترین استفاده کننده از پلاستیک زیستی هستند. زمینه اصلی استفاده این نوع پلاستیک ها در بسته بندی محصولات غذایی، پرکننده های محافظتی غذا، سرویس بسته بندی مانند لیوان، بشقاب و قاشق و چنگال می باشد. افزایش استفاده از پلاستیک های زیستی به عنوان منبع انرژی و مواد خام در دراز مدت لازم است به این دلیل که نفت خام و منابع گاز طبیعی محدود است. با این وجود احتمال اینکه پلیمرهای زیست تخریب پذیر جایگزین محصولات کنونی در صنایع بسته بندی شوند، کم است زیرا در این مورد هزینه برای مصرف کنندگان از اهمیت بیشتری نسبت به محیط زیست برخوردار است.