بسیاری از معلمان پرحرفی را عامل هرج و مرج می دانند و با آن به شدت برخورد می کنند. این گونه برخوردها می تواند دانش آموزان را به انزوا بکشاند و بر یادگیری تاثیر منفی بگذارد. اگرچه صحبت نکردن دانش آموزان در کلاس، نشانه نداشتن تمایل به مشارکت و یادگیری است، اما به همان نسبت صحبت کردن بدون اجازه نیز به اتلاف وقت منجر می شود، یادگیری دانش آموزان دیگر را مختل و برای معلم و کلاس ایجاد مزاحمت می کند. می توان از تمایل دانش آموزان به صحبت کردن به عنوان فرصتی برای بحث های کلاسی و مشارکت آنها در مطالب درسی استفاده کرد. هنگامی که تعداد زیادی دانش آموز در کلاس حضور دارند، تنها راه مطمئن برای اجرای عدالت این است که از آنها بخواهیم برای صحبت کردن دست خود را بلند کنند و اجازه بگیرند هر یک از دانش آموزان حق دارند در کلاس مشارکت داشته باشند و همگی باید به میزان برابر به بحث های کلاسی دست رسی پیدا کنند، نه این که تنها دانش اموزان برون گرا، پرتکاپو و مهاجم تر این امکان را به دست آورند. این معلم است که تصمیم می گیرد چه موقع، هر چند وقت یک بار و هر وقت به چه میزان باید به دانش آموزان اجازه صحبت کردن بدهد. در صورتی که اجازه گرفتن در کلاس شما به عنوان یک قانون تعریف نشده است، پیشنهاد می شود آن را بین دانش آموزان نهادینه کنید و اگر این رفتار بخشی از برنامه شما برای مدیریت کلاس است، باید مانند قوانین دیگر بر اجرای آن پافشاری کنید. بسیاری از معلمان تصور می کنند با تاکید بر این گونه قوانین، محبوبیت خود را بین دانش آموزان از دست خواهند داد، اما واقعیت چیز دیگری است. دانش آموزان به خاطر وضع و اجرای این قانون در کلاس شما را تحسین خواهند کرد، زیرا این  کار به آنها اطمینان می دهد که در کلاس شما تبعیض وجود ندارد و همگی به میزان برابر می توانند در فرایند یادگیری مشارکت داشته باشند.