خشک کردن میوه در کشورهایی مانند ایران، سوریه، مصر، عراق و ترکیه قدمتی دیرینه دارد. تاریخچه تولید میوه های خشک به ۱۷۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بر می گردد. در آن زمان مردم مدیترانه و خاورمیانه، میوه های تابستانی را خشک و آذوقه زمستان شان می کردند. خرما، انگور، زردآلو، انجیر، سیب، هلو و حتی گلابی جزء میوه هایی بود که قدیمی ها با خشک کردن آنها طول ماندگاری شان را بالا می بردند. فرآیند خشک کردن میوه در اصل، روشی مناسب برای محافظت از طعم میوه است. گاهی اوقات میوه خشک شده نسبت به نوع تازه آن به دلیل طعم بهتر، برتری دارد.
روش های خشک کردن میوه
خشک کردن میوه با استفاده از دو روش نور آفتاب یا خشک کن های صنعتی انجام می گیرد. از جمله معایب روش خشک کردن با نور آفتاب می توان به وجود آلودگی های نسبی ناشی از حشرات، باد و باران، برخی آلودگی های شیمیایی و میکروبی موجود در محیط و حتی خاک اشاره کرد. با این حال و با وجود استفاده از انرژی رایگان آفتاب مواردی مانند زمان طولانی فرآیند، نیاز به فضای وسیع و وجود آب و هوای مناسب برای خشک کردن از دیگر معایب این روش به شماره می رود. معمولا از نور آفتاب برای خشک کردن میوه هایی مانند خرما، انگور و انجیر استفاده می شود. به کارگیری فرایند حرارتی باعث کاهش فعالیت و یا از بین رفتن برخی از ویتامین ها مانند ویتامین ث و رنگدانه های مفید در میوه ها می شود. البته این کاهش ارزش تغذیه های میوه ها به روش و سرعت خشک کردن بستگی دارد. در صنعت معمولا از خشک کن های صنعتی با هوای داغ استفاده می شود. خشک کردن به روش تصعیدی برای برخی محصولات لوکس انجام می شود و البته قیمت چنین محصولاتی از محصولاتی که با سایر روش ها خشک شده اند بیشتر است.