پاستیل در دهه ۱۹۲۰ کاملا اتفاقی توسط یک کارگر ساده اختراع شد. هانس ریگل کارگر ساده یک کارخانه آبنبات سازی بود که برای درآمد بیشتر در آشپزخانه خانه کوچکش هم آبنبات های خانگی درست می کرد. او یکبار تصمیم گرفت از طعم میوه که آن روزها پرطرفدار بود، همچنین مقداری ژلاتین برای قوام بیشتر آبنبات ها استفاده کند. این آبنبات ها برخلاف ظاهر سفت و محکمی که داشتند، کش می آمدند و خیلی زود درمیان کودکان و حتی بزرگترها محبوب شدند. پاستیل متشکل از ژلاتین، شکر و مواد افزودنی است که طعم های مختلف به آن اضافه می شود. البته برای براق کردن پاستیل هم از نوعی روغن خوراکی روی سطحش استفاده می شود که اگر پاستیلی که تهیه می شود دارای مجوز استاندارد از وزارت بهداشت باشد مشکلی برای سلامت کودک ایجاد نمی کند. ژلاتین پاستیل از پوست یا استخوان حیوانات مختلفی مانند گاو، خوک یا حتی ماهی درست می شود اما در کشور ما به دلیل مساله حلال بودن، تنها پوست و استخوان گاو و به ندرت ماهی کاربرد دارند. ژلاتین خالص، بدون مزه، رنگ و بو، شفاف، فاقد قند و چربی و مواد افزودنی است و به همین دلیل در بازار تولید به آن انواع رنگ ها و اسانس های مجاز خوراکی و شکر اضافه می کنند تا این ماده خوراکی مشتری پسند شود. به طور معمول ژلاتین حاوی ۸۰ درصد پروتئین، ۱۳ درصد رطوبت و ۲ درصد مواد مغذی است. پاستیل خواص ضدالتهابی دارد و دردهای مفصلی را کاهش می دهد و از ابتلا به پوکی استخوان هم پیشگیری می کند. ژلاتین منبعی سرشار از پروتئین است که فرد می تواند با خوردن پاستیل یا ژلاتین بخشی از این ماده معدنی مورد نیاز برای کارکرد بهینه بدن را تامین کند. گلایسین موجود در پاستیل سبب تقویت سیستم گوارش و بهینه کردن روند هضم و جذب غذا در بدن می شود.