عسل یک ماده غذایی شیرین است که تقریبا ۷۰ درصد آن از کربوهیدرات تشکیل شده است و یک قاشق مرباخوری عسل تقریبا ۱۷ گرم کربوهیدرات دارد. به زبان دیگر حدود ۹۵ تا ۹۹ درصد مواد جامد عسل را قندها تشکیل می دهند. قندهای عسل  قندهای ساده مانند گلوکز و فرکتوز هستند. شیرینی عسل بیست و پنج برابر بیشتر از شیرینی قند معمولی یعنی ساکارز است. افرادی که از دیابت رنج می برند درخون خود گلوکز اضافی دارند. بارها شنیده شده انواع عسلی که مقدار کمتری گلوکز و مقدار بیشتری فروکتوز داشته باشد بهتر مورد استقبال ارگانیسم بدن بیمار قرار می گیرد. در واقع گلوکز برای جذب، به انسولین نیاز دارد اما فروکتوز مکانیسم جذب متفاوتی دارد و به انسولین احتیاجی ندارد. عسل آقاقیا مقدار زیادی فروکتوز دارد و به همین دلیل بعضی از متخصصان توصیه میکنند که این نوع عسل بهترین عسل برای افراد دیابتی است اما فروکتوز هم در کبد می تواند به گلوکز یعنی قندخون ، تبدیل شود. عسل حتی اگر همراه موم هم مصرف شود، به دلیل غلظت زیاد قند، باز هم قند بالایی دارد. بسیاری از کارشناسان توصیه به مصرف مقدار بسیار کم عسل دارند اما مشکل اینجاست که بیمار دیابتی ممکن است تصور اشتباهی از مقدار توصیه شده داشته باشد و مقدار بیشتری عسل مصرف کند یا حتی به مقدار کم بسنده نکند. از طرفی وقتی ما مجاز به مصرف عسل هستیم که مقدار کربوهیدرات موجود در عسل را با رژیم غذایی خود تطبیق دهیم. حال دو انتخاب خواهیم داشت. یا از خوردن عسل خودداری می کنیم یا دوز داروی مصرفی را افزایش می دهیم. افزایش دوز دارو وقتی فرد انسولین تزریق می کند راحت تر ازافزایش دوز در مصرف قرص است اما اگر یک فرد دیابتی دوز انسولین رگولار را جهت پرخوری افزایش دهد در آینده ای نزدیک مشکل چاقی و اضافه وزن بیشتری خواهد داشت.