آهن یکی از مواد معدنی است که گرچه مقدار آن در بدن انسان کم است ولی اعمال آن بسیار حائز اهمیت است. عمده آهن بدن در هموگلوبین گلبول های قرمز قرار دارد. به این طریق است که در حمل اکسیژن از ریه ها به تمام سلولها و برگرداندن دی اکسیدکربن از آنها نقش حیاتی دارد. علاوه بر آهن موجود در هموگلوبین، ذخائر دیگری از آن در عضلات، کبد و بافت های دیگر وجود دارد. نوزاد رسیده ای که تازه متولد شده تا شش ماهگی ذخیره آهن کافی در بدن خود داشته و آهن شیر مادر را نیز بخوبی جذب می کند. اما پس از این مرحله با وجود اینکه تغذیه کمکی در کنار تغذیه با شیر مادر صورت می گیرد، شیرخوار در معرض خطر فقر آهن و کم خونی ناشی از آن قرار دارد که بر سیر رشد و تکامل کودک اثرات نامطلوبی به جای می گذارد. برای پیشگیری از این اثرات نامطلوب راهکارهایی توصیه شده است. یکی از آنها تغذیه تکمیلی شیرخوار با مواد غذایی سرشار از آهن و توجه به عوامل افزاینده و کاهنده جذب گوارشی آن است. میزان نیاز روزانه شیرخواران به آهن بطور متوسط حدود ۱۰ میلی گرم است. این نیاز از طریق غذا تامین نمی شود چون حتی در جگر که غنی ترین غذای حاوی آهن است، به ازای هر ۱۰۰ گرم حدود ۱۰ گرم آهن وجود دارد (معادل نیاز روزانه). لازم به ذکر است که حتی یک کودک بزرگتر از دو سال هم نمی تواند روزانه ۱۰۰ گرم جگر بخورد. برای پیشگیری از ابتلا به کم خونی فقر آهن تجویز مکمل این ماده ضروری به نظر می رسد. مکمل آهن به میزان یک تا دو میلی گرم ملح آهن به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تجویز می شود، که معادل ۱۵ قطره سولفات فرو و یا ۱/۵ میلی لیتر شربت آهن است. توصیه می شود که قطره آهن را عقب دهان کودک بریزید و بعد از دادن قطره آهن کمی آب به کودک بدهید و دندان های او را با دستمال تمیز پاک کنید و یا مسواوک بزنید تا رنگ دندان ها تیره نشود.