در کلاس بعضی از دانش آموزان خیل کم حرف و گوشه گیر و بعضی دیگر خیلی اهل گفت و گو و معاشرت هستند. بعضی هیچ دوستی ندارند و برخی دوستان زیادی اطراف خود جمع می کنند. الگوهای ارتباطی افراد از همان دوران کودکی متفاوت است. مهم این است که الگوی درست ارتباط موثر را از دوران کودکی فرا بگیریم. کودک را در مسیر بهبود قرار دهیم و به او کمک کنیم روابط دوستانه و صمیمانه برقرار کند و از دوستی ها و روابط مخرب فاصله بگیرد. برای آموزش مهارت ارتباط موثر در ابتدا باید برای دانش آموزان خود اهمیت ارتباط در زندگی را توضیح دهید؛ اینکه ما موجوداتی اجتماعی هستیم و هیچ کدام نمی توانیم در تنهایی و انزوا و دوری از روابط اجتماعی خوشبخت و شادمان باشیم. برای دانش آموزان توضیح دهید که خوب گوش کرن از اولین راه های ایجاد ارتباط خوب است. وقتی کسی صحبت می کند، باید به او توجه کنیم. به آنچه می گوید و به حرکات بدنی او. به احساسی که موقع صحبت کردن نشان می دهد، مثلا خوش حالی یا ناراحتی، آرامش یا نگرانی. برای اینکه به گوینده نشان دهیم به او توجه می کنیم، باید کارهایی انجام دهیم. برای مثال به او نگاه کنیم. گاهی از بین حرف های او سوال بپرسیم و سرمان را تکان دهیم. در ارتباط موثر همان طور که شنونده وظایفی دارد، گوینده هم در صحبت کردن باید نکاتی را رعایت کند. ما به عنوان گوینده نباید خیلی طولانی صحبت کنیم. نباید به احساس شنونده بی توجه باشیم. مثلا گاهی شنونده خیلی خوش حال است و شاید صحبت کردن درباره موضوعات تلخ و غم انگیز برای او جالب نباشد و ناراحتش کند یا تصور کنید مخاطب ما خیلی نگران و مضطرب است. پس حرف زدن درباره مسائلی که او را نگران تر می کنند درست نیست. بطورکلی مهارت های زندگی با تمرین کسب می شوند. صحبت کردن به تنهایی تاثیر زیادی در ایجاد مهارت ندارند. مهارت ها باید با روش هایی مثل نمایش یا موقعیت های خاص تمرین شوند.