بازی درمانی رویکرد درمانی مبتنی بر ارتباطات و بازی است که الگویی ساختارمند و مقاوم را برای درمان کودکان در درمان خانواده ارائه می کند و در زمان نسبتا کوتاهی می تواند فرا گرفته شود.
بازی روش صحیح و درست درمان کودک است؛ زیرا کودکان اغلب در بیان شفاهی احساساتشان با مشکلات رو به رو هستند. از طریق بازی، کودکان می توانند موانع را کاهش دهند و احساساتشان را بهتر نشان دهند. از طریق بازی درمانی کودک می تواند مهارتهای کنترل خود را بهتر فرا گیرد. بازی درمانی رویکردی با ساختار و مبتنی بر نظریه درمان است که فرایندهای یادگیری و ارتباط طبیعی و بهنجار کودکان را پایه ریزی می کند. درمان گران از طریق بازی درمانی به کودکانی که مهارتهای اجتماعی یا عاطفیشان ضعیف است، رفتارهای سازگارانه تری را می آموزند. بازی افکار درونی کودک را با دنیای خارجی او ارتباط می دهد و باعث می شود که کودک بتواند اشیای خارجی را تحت کنترل خود در آورد. بازی به کودک اجازه می دهد تا تجربیات، افکار، احساسات و تمایلاتی را که برای او تهدید کننده است، نشان دهد. بازی درمانی برای شناخت فیزیک بدن و اجتماعی شدن و احساس کودکان ضروری است. بازی به عنوان ابزار ابعاد یادگیری، مهارتهای کلامی، حل مسئله، حافظه، خلاقیت، اعتماد به نفس، انگیزه و آگاهی از نیازهای دیگران به کار می رود. به علاوه، کودکان با استفاده از بازی قادر به اجرای نقش بزرگسالان و نیز با تسلط بر ترسهای خود قادر به غلبه بر آنها خواهند بود. شاید مهمتر از همه کودکانی یاد می گیرند که آنها عاشق می شوند و سبب ایجاد اعتماد و عزت نفس در آنها می شود. به علت نقش مرکزی بازی در رشد کودک سالم و به عنوان شکلی از ارتباط، بازی درمانی والد کودک به خانواده ها فرصت منحصر به فردی به منظور ارتباط با کودک و درک احساسات، انگیزه ها، دریافتها و افکار و رفتار کودکان می دهد.