آلزایمر اولین بار در سال ۱۹۰۷ به وسیله خود آقای آلزایمر کشف شد و بیماری مخصوصی است که شخص مبتلا به فراموشی می شود. البته باید فراموش نکنیم که هر فراموشی نمی تواند آلزایمر باشد. چون فراموشی هایی داریم مربوط به بالا رفتن سن و فراموشی هایی داریم که یواش یواش به طرف آلزایمر می رود. علت بیمای آلزایمر این است که در قسمتی از مغز به نام هیپوکامب که بین لوب گیج گاهی و پاریتال قرار دارد، تقریبا سلول هایش از بین می رود و از بین رفتن سلول ها باعث می شود که بیمار دچار فراموشی بشود و یواش یواش به صورت آلزایمر در بیاید. در کل دو نوع فراموشی وجود دارد؛ فراموشی به خاطر بالا رفتن سن که شخص به پزشک مراجعه می کند و می گوید که اسم دوستانش را فراموش می کند یا گاهی چیزی را می خواند، ولی آن را فراموش می کند. اما بیمار مبتلا به آلزایمر خودش متوجه فراموشی اش نیست و اگر اسم دوست خود را فراموش کند یا چیزی را روی اجاق گذاشته که گرم کند و فراموش می کند که برود بردارد، متوجه نیست. این اطرافیان هستند که به او می گویند فراموشی دارد و باید به دکتر مراجعه کند. علت بیماری آلزایمر هم به خاطر آتروفی قسمت هیپوکمپ مغز است. علت دیگر آن هم می تواند فاکتورهای ژنتیک، ارثی و فامیلی باشد. که البته در فامیلی که پدر و مادر بیماری آلزایمر دارند، فرزندان آنها مستعدتر از دیگران برای دچار شدن به این بیماری هستند ولی نباید فکر کنیم که هر کس که آلزایمر داشت، حتما فرزندش هم مبتلا به آن می شود. ضربه های مغزی، بیماری های عروقی، مخصوصا سکته های مغزی، فشار خون بالا، کلسترول بالا، بیماری تیروئید، کم خونی، دیابت، کمبود ویتامین ب ۱۲ می تواند به بروز بیماری آلزایمر کمک کند. امروزه با گرفتن مایع نخاع می توانند تا اندازه ای تشخیص بدهند که چند سال دیگر فرد ممکن است به آلزایمر مبتلا شود. برای جلوگیری از پیشرفت بیماری، اطرافیان می توانند عکس هایی که از بچگی داشته یا فیلم های خانوادگی را به بیمار نشان بدهند و از او سوال کنند. ورزش برای این بیمارها مهم است و چون افسردگی هم پیدا می کنند، روانکاوی در مورد آنان بسیار موثر است.