حتما شنیده اید پای انسان قلب دوم است. بسیاری از گذشتگان بر این باور بودند که نقاط خاصی از کف پا نمایانگر سلامت بخش هایی از بدن است و نیاز به مراقبت زیادی دارد تا در همه حال، انسان آرامش داشته باشد. ورود بی مهار کفش های خارجی با کیفیت پایین از جمله کفش های چینی مشکلاتی را به دنبال داشته است که از شایع ترین آنها بروز آلرژی است. شایع ترین آلرژن های کفش، لاستیک، مواد شیمیایی و کرومات (در چرم)، نیکل موجود در سگک کفش است. همچنین رنگ ها، کلوفونی، نگهدارنده های چرم و ترکیبات پلی اورتان می توانند به عنوان آلرژن محسوب شوند. چسب هم از جمله موادی موجود در کفش است که می تواند موجب بروز حساسیت شود.
علائم بالینی آلرژی به کفش
تعریق باعث می شود آلرژن های کفش مهاجرت کنند و بنابراین پترن درماتیت قابل تشخیص نیست. درماتیت لایه بالایی از ناحیه پشت شست پا شروع شده و به پشت پا و سایر انگشتان کشیده می شود. درماتیت ناشی از عوامل رنگ کننده و چسب غالبا همین فرم را دارد. ناحیه بین انگشتان کمتر درگیر می شود ولی پاشنه پا ممکن است درگیر شود اما شیوع این درگیری کمتر از انگشتان پا است. چسب و ترکیبات لاستیکی معمولا باعث بروز درماتیت منطقه ای محدود به پنجه پا است. آلرژی به نیکل ناشی از سگک کفش باعث بروز درماتیت لوکانیزه در پوست نزدیک آن می شود. صندل های هندی غالبا فرم خاصی از درماتیت را ایجاد می کند که اکثرا شدید بوده و بین انگشت پا و انگشت کنار آن در سطح پشتی پا را درگیر می کند. بیماران حساس به ترکیبات کفش باید کفش های تمام چرم بدون وجود مواد پلاستیکی تزریق شده در آن بپوشند و پوشیدن جوراب های نخی یا جوراب های جاذب عرق هم می تواند مانع آلرژِی به کفش شود.