استفاده بي رويه از منابع آبي منجر به بروز مشکلاتي از قبيل کمبود آب در مواقع خشکسالي به دليل کمبود منابع آب سطحي و ناپايداري در توليد محصول، آسيب به محيط زيست و افت تراز سطح ايستايي و اختلاط آب شور و شيرين در نواحي ساحلي گرديده است. انسان ها علاوه بر مصرف مستقيم آب از طريق تغذيه مواد غذايي،‌ ميوه جات و حتي خدمات و کالا آب مصرف مي کنند که مقدار آن‌،‌ به طور متوسط حدود ۳۴۰۰ ليتر در روز به ازاي هر نفر در جهان است که بخش زيادي از اين آب،‌ آب مجازي است. اصطلاح آب مجازي اولين بار در دهه ۹۰ معرفي شد که به مجموع آب مصرف شده براي توليد مقدار معيني از محصول، اعم از کالا، فرآورده هاي کشاورزي يا حتي خدمات را آب مجازي مي نامند. به عنوان مثال براي توليد يک کيلوگرم گندم بطور متوسط ۱۳۰۰ ليتر آب مورد نياز است که آن را آب مجازي مي نامند، به عبارت ديگر مقدار آب مجازي معادل جمع کل آب مصرف شده در مراحل مختلف زنجيره توليد از شروع تا پايان است. صفت مجازي بودن به اين علت بکار مي رود که بخش عمده آب مصرف شده طي فرآيند توليد، در محصول يا کالاي نهايي وجود فيزيکي ندارد و قابل مشاهده نمي باشد. آب مجازي برابر است با کل حجم آب مورد نياز براي توليد محصول تقسيم بر کل محصول توليد شده. توجه دادن شهروندان به آب مجازي ( يعني ميزان آب مصرف شده براي توليد يک کالا از زمان شروع تا پايان توليد کالا يا محصول)‌موجب مي شود کالاهايي که آب مجازي بيشتري دارند شناسايي نموده و در جهت صرفه جويي آب و استفاده از آن کالا يا محصول و خدمات بنمايد. در نتيجه علاوه بر فرهنگ صرفه جويي موجب شده تا فرهنگ بازيافت و جداسازي اينگونه کالاها در بين شهروندان از اهميت ويژه اي برخوردار بشود که باز هم به صورت پنهان به صرفه جويي آب منجر مي شود که تمام اين چرخه بصورت زنجيره اي به هم متصل مي باشد.