بسیاری از والدین از این موضوع شکایت دارند که کودکشان به هنگام بازی کردن با دوستان خود به محض باخت در بازی، شروع به داد و فریاد می کند. کودکانی که تحمل باختن را ندارند، بسیار زیادند، اما این رفتار کودکان قابل تغییر است. کودکان نمی توانند ارتباط بین رفتارها و واکنش ها را به درستی درک کنند. در کودکان کمتر از ۶ سال نوعی دیدگاه جادویی نسبت به دنیای پیرامون در آنها وجود دارد. آنها دنیا را تقسیم بر ۲ می کنند. بچه های خوب و بچه های بد، بچه های خوب پیروز می شوند و برنده اند و بچه بد، بازنده. پیروزی یعنی من خوب هستم و شکست و باخت یعنی من بد هستم. روانشناسان معتقدند که کودکان باید با این حقیقت روبرو شوند که همواره یکی برنده می شود و دیگری بازنده. آنها باید به اندازه کافی خوب باشند، ولی اگر نتوانستند به نتیجه دلخواه برسند نباید احساس آشفتگی، پریشانی، خجالت، عصبانیت و غمگینی کنند. پدر و مادرها اگر برای تلاش و زحمت فرزند خود ارزش قائل باشند، کودکان نیز با این واقعیت ها راحت تر کنار می آیند. توانایی لازم برای درک باخت و شکست به مرور زمان و با بزرگتر شدن کودک ایجاد می شود و آنها کمی که بزرگتر شدند یاد می گیرند که گاهی برنده هستند و گاهی بازنده. بسیاری از والدین شکایت دارند که نمی توانند با کودک خود بازی کنند، چرا که کودک شان به هنگام باخت عصبانی می شود و رفتارهای نامناسب از خود بروز  می دهد. یکی از کارهایی که در این رابطه می توانید انجام دهید، این است که در ابتدا وقتی که می خواهید یک بازی را به کودک خود یاد بدهید، اجازه بدهید که او برنده باشد. قرار نیست که از همان ابتدا واقعی بازی کنید و به او شکست خوردن را نیز یاد بدهید. کودک شما نیاز دارد که با حس بهتری بازی را شروع کند و با شهامت بالاتری بازی کند. حس پیروزی در ابتدا به آنها حس رقابت می دهد و به همین دلیل از بازی کردن بیشتر لذت می برند. اگر کودکتان بیش از حد بازی را جدی گرفته است و واکنش نشان می دهد و بسیار آشفته و یا غمگین می شود، بازی را متوقف کنید و بگذارید در یک زمان دیگر که شرایط بهتر شد، بازی کند.