این پرسش که چه فرآیندی موجب پیری می شود از دیرباز ذهن دانشمندان را به خود درگیر کرده است. با افزایش سن در دهه ۵۰ عمر و بالاتر منجر به گودی ناحیه شقیقه ها، عمیق تر شدن خطوط اخم، ناحیه پیشانی و نیز خط خنده می شود. حجم بافت نرم زیر ابروها نیز کاهش یافته، پلک های فوقانی دچار افتادگی و چین خوردگی می شوند. گاه چین خوردگی پلک ها به سمت عقب بوده و گودی کاسه چشم را بیشتر نشان می دهد. در برخی موارد شلی و افتادگی پوست کاملا مشهود است ولی همین پوستی که شل و اضافه به نظر می رسد با جایگزینی حجم زیرپوستی کاملا از بین می رود. پلک های تحتانی نیز حجم خود را از دست داده و حدقه چشم واضح تر و فاصله پلک تا گونه بلندتر می شود. خط لب نازکتر شده و به مروز زمان لب ها به سمت داخل متمایل می شوند. حدود چانه و فک تحتانی از حالت صاف و مشخص خود خارج شده و بافت نرم زیرچانه و غبغب دچار شلی و افتادگی می شود. در گذشته کاهش انعطاف پذیری و خاصیت الاستیک پوست و بافت های بدن را مسئول افتادگی و پیری چهره می دانستند. از این رو برای اصلاح افتادگی عمدتا با راهبردهای جراحی اقدام به بالا کشیدن بافت ها و عضلات و برداشتن پوست اضافی می کنند که اصطلاحا موسوم به لیفت صورت است. اما آنچه به فراموشی سپرده شده است این است که علت اولیه کاهش خاصیت الاستیک پوست چیست؟ علت اصلی افتادگی و پیری صورت فقدان پشتوانه بافتی کافی و کاهش حجم بافت های زیرپوستی است. جزء مهم تشکیل دهنده این حجم بافتی، چربی است که به مرور زمان از کیفیت و کمیت آن کاسته می شود و چهره حالتی تحلیل رفته پیدا می کند که با تزریق چربی و پر کردن خطوط خنده، اخم و حجم دهی به نواحی گود رفته؛ صورت را جوان می کنند.