برای بسیاری از داروها لازم است که دارو در غلظت مناسب و در محل مناسب آزاد گردد تا بهترین تاثیر را داشته باشد. در این راستا به وسیله سیستم های نوین انتقال دارو، داروها به محل مورد نظر منتقل و کمترین اثر جانبی را خواهند داشت؛ در ضمن می توان غلظت دارو را در حد موثر خود کنترل کرد. فناوری نانو و استفاده از نانوسامانه های دارورسانی موجب بهبود بازده گونه های جدید دارویی و حتی در برخی موارد خلق گونه های جدید دارویی شده است. هدف از توسعه نانوداروها، بهبود الگوی توزیع زیستی و افزایش تجمع داروهای شیمیایی در سایت هدف (سلول ها و بافت های بیمار) است. با افزایش تجمع دارو در بافت بیمار و کاهش تجمع آن در بافت ها و اعضای سالم بدن، بازده درمان بالاتر خواهد رفت، بلکه سمیت شیمیایی آنها به حداقل می رسد. به علاوه، نانوسامانه های انتقال دارو قابلیت نفوذ در داخل بافت های توموری را به دلیل تراوا بودن سیستم های رگ بافت های سرطانی دارا هستند. دیواره این رگها به دلیل سرعت بسیار بالای تشکیل هنگام رگزایی دارای فاصله ای بین ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ نانومتر هستند. علیرغم اینکه فاصله بین سلول های رگ در بافت های سالم مختلف مانند قلب، مغز، ریه و کلیه ها متفاوت هستند، اغلب آنها فاصله بین سلولی حدود ۱۰ نانومتر خواهند داشت. لذا از طریق به کارگیری نانوسامانه های دارورسانی با اندازه بزرگتر از فاصله بین سلولی رگ بافت های سالم و کوچکتر در بافت های سرطانی، بافت های سرطانی در بین بافت های سالم قابل تشخیص و هدف گیری خواهند بود. نانوداروها تنها شامل به کارگیری نانوذرات به عنوان مقلدین زیستی، نانوماشین ها، دی ان ای، نانوفیبرها و نانوساختارهای پلیمری به عنوان مواد زیستی و همچنین ماکرومولکول ها با عنوان حاملین و انتقال دهندگان دارو نیست، بلکه تشخیص های خارج سلولی و درون سلولی و مهندسی بافت را نیز تحت تاثیر قرار می دهد.