در جنگ ویتنام، پدافند هوایی و موشک های سطح به هوایی که نسبتا موفق هم عمل می کردند، باعث شدند تا نیروهای آمریکایی به تدریج به نوعی پرنده بدون سرنشین که قابلیت انجام عملیات شناسایی، فریب راداری و مانند آن را داشته باشد، احساس نیاز کنند. به همین دلیل برنامه طراحی و ساخت یک هواپیمای بدون سرنشین که هدف آن عمدتا فریب رادارهای دشمن به منظور تسهیل در پرواز بمب افکن های خودی بر فراز مناطق هدف و بمباران این مناطق بود، آغاز شد. کمی بعد آمریکایی ها دریافتند که کارهای دیگری نیز از چنین وسیله ای ساخته است، به طوری که از آن می توان به عنوان یک سلاح موثر هم استفاده کرد؛ وسیله ای که بتواند در ارتفاع کم و در نزدیکی سطح زمین پرواز کرده و سطح مقطع راداری کمی هم داشته باشد و همچنین به سختی توسط رادارهای زمینی و هوایی دشمن شناسایی شده و احتمال رهگیری آن توسط موشک های پدافند هوایی دشمن بسیار کم شود و بدین جهت قادر خواهد بود تا اعماق خاک دشمن نفوذ کرده و تاسیسات ارزشمند دفاعی و یا زیربنایی دشمن را هدف قرار دهد. آمریکایی ها توجه خود را معطوف به این نکته کرده و این بار با نگاهی تازه به این سامانه تسلیحاتی، برنامه های جدیدی را برای توسعه موشک های کروز با چنین قابلیت هایی آغاز کردند. این امر مقارن با اوایل دهه ۷۰ میلادی بود. در این زمان بسترهای فناوری لازم برای توسعه چنین سلاح هایی هم فراهم شده بود و فناوری های در دسترس و تازه توسعه یافته، اجازه طراحی و ساخت چنین موشک هایی را به برنامه ریزان وزارت دفاع آمریکا می دادند. توسعه این موشکها در دهه ۸۰ نیز ادامه یافت، اما ابتدای دهه ۹۰  استفاده  از این موشک ها در چندین عملیات نظامی که علیه عراق صورت گرفت، باعث شد تا این موشک ها از طرف سایر کشورها به شدت مورد توجه قرار گیرند. موشک کروز دارای چهار زیرسامانه اصلی بدنه، نیروی رانشی و سلاح است. هدایت این سلاح راهبردی عمدتا توسط سامانه موقعیت یابی جهانی جی پی اس صورت می گیرد و با دقت کمتر از ۱۰ متر، هدف را مورد اصابت قرار می دهد. برد این موشک بیش از ۵۰۰ کیلومتر بوده و حداکثر به سه هزار کیلومتر نیز می رسد. این موشک همانند یک هواپیمای بدون خلبان با ابعاد کوچک تر می باشد و توانایی حمل انواع کلاهک را دارد. علاوه بر موارد بالا موشک کروز توماهاک به یک دوربین تلوزیونی هم مجهز است که با ارسال تصاویر به مرکز فرماندهی، به فرماندهان اجازه می دهد تا اهداف را مشاهده و یکی از آنها را برای نابود کرن به وسیله موشک انتخاب کنند. این موشک می تواند موقعیت ۱۶ هدف را در حافظه خود نگهداری کند که موقعیت این اهداف می تواند قبل از شلیک و یا بعد از شلیک توسط مرکز فرماندهی و یا ماهواره ها و هوپیماهای بدون سرنشین در اختیار موشک قرار گیرد. جالب این است اگر فرماندهی هدف خاصی را انتخاب کند و موشک در حال پرواز سوخت کافی برای اجرای دستور را نداشته باشد و یا هر مشکل دیگری داشته باشد، مرکز فرماندهی را مطلع می کند.